Εξαφάνιση Ξενιτεμένου

ΑΜΠΕΡΑΛΕΡΤ.

ΑΜΠΕΡΑΛΕΡΤ.

ΙΟΥ ΙΟΥ ΙΟΥ

ΑΛΕΡΤ ΛΕΜΕ.

Χάθηκε ο Αμερικλάνος και τον ψάχνουμε. Εσείς εκεί δεν ξέρω αν τον ψάχνετε, εμείς εδώ τον ψάχνουμε. Τον ψάχνουμε να μας πει, ποιος είσαι, Αμερικλάνε?

Δεν έχουμε καταλάβει. Αλλά θα προσπαθήοσυμε να καταλάβουμε, με όσο λιγότερα λόγια γίνεται. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Πρώτον. 

Έχουν πιαστεί τα δαχτύλια μου από ο γράψιμο πια. Γράψε την πρόταση του διδακτορικού. Γράψε τη δημοσίευση. Γράψε το πρωτόκολλο από την αρχή, 22 σελίδες. Γράψε το άσχετο για την στατιστική που δεν την καταλαβαίνεις κι'όλας. Γράψε και άρθρο για το νιουζλέτερ της Ινδίας που δεν θα το διαβάσει ούτε η μάνα του συντάκτη (δεν τα βγάζω από το κεφάλι μου αυτά, όντως συμβαίνουν με αυτή τη σειρά). Τα γράφω το ένα μέσα στο άλλο, το ένα μετά το άλλο, το ένα πριν το άλλο, το ένα πάνω στο άλλο, και, μερικές φορές, το ένα και ξεχνάω το άλλο. Είπαμε το μπλογκ να με ξεκουράζει, αλλά αφού γράφω όλη μέρα, το να γράψω κι'άλλα το βράδυ δεν μου κάνει κέφι. Βλέπω πληκτρολόγιο και βγάζω αιμορροΐδες κάτω από τα νύχια μέσα στο κρέας ένα πράμα.

Δεύτερον.

Και άντε ας πούμε, υποθετικά μιλώντας, ότι είχα χρόνο να γράψω κάτι. Τι να γράψω? Για την καθημερινότητά μου? Ούτε να τη βλέπω δεν θέλω. Για την επικαιρότητα? Εδώ γελάνε γιατί δεν ξέρω τι μου γίνεται. Να γράψω συμβουλές? Κι εμένα ποιος θα με συμβουλέψει. Να γράψω άσχετα? Μα δεν προλαβαίνω να τα σκέφτομαι τα άσχετα. Να γράψω λογοτεχνικά κείμενα? Και τη λογοτεχνία πως θα τη θάψουμε, που έχουν πάει οι τιμές των τάφων στο Θεό.

Τρίτον.

Ας μη με περιορίσω σε ένα είδος γραψίματος. Ας αποφασίσω τουλάχιστον, τι θα πάρει ο ας πούμε αναγνώστης όταν μπει εδω μέσα και διαβάσει. Τι σε νοιάζε ρε φίλε εσένα που με διαβάζεις? Σε εξιτάρει που διαβάζεις για κάποιον που ζει σε άλλη χώρα. Ίσως. Γελάς. Ίσως. Μαθαίνεις πράγματα. Χαχα, καλό. Ανοίγουν οι ορίζοντές σου. Σταμάτα θα κατουρηθώ.

Οπότε και για να συνοψίσω, έχω χάσει τον Αμερικλάνο. Δεν ξέρω ποιος είναι, τι (δεν) γράφει, ποιος είναι ο αναγνώστης του και τι ρόλο βαράει πλέον το μπλογκ. 

Μία είναι η λύση. Πατάμε RESET και πάμε πάλι.

Όποιος θέλει, ας μου στείλει ένα μήνυμα να μου πει γιατί με διαβάζει. Μπας και τον ξαναβρώ τον κερατά.

ΥΓ: Η εικόνα στην αρχή είναι ευγενική χορηγία της Ελέν(ι)ης από τον Πύργο Ηλ(ι)είας. Ευχαριστούμε πολύ Ελέν(ι)η!!!