Ο Χάρι Πότης

Η Ύβρις με έχει πάρει χαμπάρι:

Ρε Αμερικλανε αυτο που γραφεις εκει με το διαβασμα μου θυμιζει γνωστο ανεκδοτο:

Ο Μήτσος ο βοθρατζής ξεκινά με τον βοηθό του τον Γιακουμή για να ξεβουλώσουν έναν βόθρο.

Με το που φθάνουν ο Μήτσος φοράει μια μάσκα και βουτάει μέσα στο βόθρο.Σε δύο λεπτά βγάζει το κεφάλι απο τα σκατά και λέει στον Γιακουμή:

-Φέρε μου το κατσαβίδι.

Ξαναπέφτει μέσα.Μετά απο λίγο βγάζει το κεφάλι και λέει στον Γιακουμή:

-Φέρε την πένσα.

Ξαναπέφτει μέσα.Αφού ζήτησε κι άλλα εργαλεία απο τον Γιακουμή σε είκοσι λεπτά τελειώνει και βγαίνει απο το βόθρο.

Όπως σκουπιζόταν γυρίζει στον Γιακουμή και λέει:

-Κοίτα κωλόπαιδο να μάθεις γρήγορα τη δουλειά,γιατί μια ζωή εργαλεία θα δίνεις...

Καλά μιλάμε Ύβρις γελούσα και νευρίαζα ταυτόχρονα με αυτό το ανέκδοτο.

Και που λες, πάνω που έψαχνα να βρω νέα εικόνα για το μπλόγκι γιατί μέχρι κι εγώ μπορώ να βαρεθώ το Χάρι Πότερ, η μοίρα (η μοίρα παιδί μου, τι να λέμε τώρα) μου άλλαξε γνώμη.

Πήγα προψέ στο κωλοχώρι του Σάλεμ, εκείνο με τις μάγισσες. Οφείλω να ομολογήσω ότι ανατρίχιασα όχι από φόβο αλλά από ανατριχίλα. Δεν ξέρω αν είχες ποτέ την ατυχία να βρεθείς στην Αμερική (μέχι την Ινδία έχει φτάσει η χάρη σου άλλωστε), αλλά γενικά ρε παιδί μου εδώ δεν έχει παλιά μέρη. Όλα είναι φρέσκα. Εγώ όμως είμαι του παλιού και της αντίκας και όσο να'ναι το να περπατάω σε ένα χωριό για το οποίο έχω δει ντοκιμαντέρ για γεγονότα που έγιναν το 1600, ανατριχιάζω!

Οι σκέψεις μου κάνανε γεώτρηση στο μυαλό μου, αγγίζανε τη φαιά ουσία, πηδούσαν έξω και έβλεπα την αντανάκλασή τους στα παλιά κτήρια, τους δρόμους και τα σοκάκια όπου κάποτε οι "αρχές" συλαμβάνανε γυναίκες και τις σκοτώνανε επειδή ήξεραν πέντε βότανα παραπάνω. Τι να πεις!

Και ενώ περπατούσαμε, εγώ χαμένος στη ομορφιά της θλιβερής ιστορίας οι άλλοι δύο να βαριούνται, ξαφνικά, ακούω στυ μυαλό μου (εκεί παραδίπλα από τη γεώτρηση) καμπανάκια. Κάποιος συναγερμός. Είναι από αυτούς που είναι τόσο βαθειά χωμένοι στο υποσυνείδητο που δεν τους καταλαβαίνεις στην αρχή. Ανοίγω τα χέρια μου διάπλατα να σταματήσω τους άλλους, λέω ΑΜΑΝ, σκέφτομαι, ακούω τη μουσική, την αναγνωρίζω και συμπληρώνω ΑΜΑΝ ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ, γυρνάω αριστερά και βλέπω μια βιτρίνα με ένα σκουπόξυλο και τη φάτσα του ηθοποιού που έκανε το Χάρι Πότερ και συμπληρώνω για τρίτη και τελευταία φορά ΑΜΑΝ ΑΜΑΝ!

Το ξέρω ότι είμαι σούργελο, αλλά η έκπληξη ήταν τόσο μεγάλη που δεν είχα έλεγχο, καταλαβαίνεις. Μπήκα μέσα και παντού γύρω είχε πράγματα του Χάρι Πότερ. Δεν θα σε κουράσω με τις λεπτομέρειες, και θα προχωρήσω στο ψητό.

Πήρα μια μη αλκοολούχα μπύρα που είναι και καλά Βουτυρομπίρα που πίνει ο Χάρι Πότερ. Μια αηδία??? Πααααααα!!!! 4 δολάρια το μπουκαλάκι, κέρασα και τους άλλους, και κοντέψαμε να ξεράσουμε μέσα στο μαγαζί.

Και συνεχίζω. Μετά από τα 40 λεπτά που κάτσαμε (όλοι οικειοθελώς θέλω να το πιστέψεις) στο μαγαζί με Χάρι Πότερ, βγήκαμε για βόλτα και χαθήκαμε. Ε ας μη με ρωτούσαν που να πάνε! Σε κάποια φάση χαθήκαμε και αναμεταξύ μας, εγώ ήμουν πτώμα όλη μέρα πεζοπορεία και καθόλου ύπνος, με το μισογεμάτο μπουκάλι μπύρας στο χέρι. Με άλλα λόγια, ένας μπεκρής στο δρόμο μας. Οι περαστικοί με περάσανε για μεθυσμένο που χάθηκε και του έμεινε μιση μπύρα, ενώ ήταν έτοιμοι να με παραδώσουν στις αρχές γιατί είναι παράνομο να πίνεις δημόσια.

Να έχεις να πιεις αλκοόλ από το 2006 και να σε περνάει ο κόσμος για μεθύστακα, ε πάει πολύ. Μπαίνω που λες σε μια καφετέρια που είπαμε να βρεθούμε οι χαμένοι, και δε μου δίνανε να πιω τσάι γιατί είχα λέει μπύρα! Βρε καλή μου βρε χρυσή μου είναι παιδική η μπύρα, από το Χάρι Πότερ να δες το σκουπόξυλο στην ετικέτα! Όχι αυτή να πετάξω την μπύρα και μετά θα με εξυπηρετήσουν. Τελικά την έπεισα ότι δεν είναι μπύρα και με άφησε στην ησυχία μου.

Εν τω μεταξύ η πλάκα είναι ότι συμφωνώ με τη πρόθεσή της, απλά διαφωνώ με τη μαλακία της που με πέρασε για μεθυσμένο.

Φεύγω όμως γιατί μόλις επέστρεψε η Κινέζα από την Κίνα με ένα αθώο χαμόγελο και δωράκια και δεν μπορώ. Τα νεύρα μου!