Μπράβο, έκανες την τύχη σου!

Λοιπόν σήμερα, απόψε δηλαδή, κάνω πείραμα. Επιστήμονας είμαι, πείραμα κάνω τι θέλετε τώρα! Κοίταξε να δεις. Εδωνα μέσα, και για να λέμε του στραβού το δίκιο δηλαδή, κλαίγομαι. Κλαψομούνη με λέτε μερικοί. Δεν έχετε άδικο. Το θέμα είναι όμως ότι συνήθως πριν αρχίσω να τα γράφω τα κλαψομουνιάστικα, έχω επανέρθει στο φυσιολογικό ανάλαφρο ενδοεγκεφαλικό κλίμα, με αποτέλεσμα να τα αποδίδω χιουμοριστικά. Και το χιούμορ όπως ξέρει όποιος έχει δει Λαζόπουλο δεν μπορείς να το έχεις κατα παραγγελία.

Απόψε λέω να το παραγγείλω όμως. Γιατί σας έταξα γουρούνες και γουρούνες δεν είδατε. Περιμένω το χιούμορ να έρθει από μοναχό του αλλά δεν έρχεται οπότε θα το βιάσω. Παραβιάσω. Θα το βεβιάσω. Θα το κάνω με το ζόρι πως το λένε!

Αυτόν το καιρό, δεν ξέρω αν φαίνεται, έχω άγχος. Αλλά δεν είναι το συνηθισμένο μου το άγχος, το οποίο είναι αποτέλεσμα δικής μου τεμπελιάς, γαϊδουριάς και γενικής αναισθησίας. Όχι. Εκείνο το άγχος ξέρω να το καταπολεμώ απλά με το να κάνω τη δουλειά μου. Ενώ αυτό, που δεν το ελέγχω γιατί απλά δεν γίνεται, δεν ξέρω τι να το κάνω. Και νομίζω τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσαν όλοι αυτοί οι εκνευριστικοί τύποι που μου έλεγαν ότι όταν μεγαλώσω θα καταλάβω. Όχι ότι μεγάλωσα, πιπίνι είμαι ακόμα, τρόπος του λέγειν είναι.

Τη Ρούλα Κορομηλά την ξέρεις? Όχι τη Ρούλα από Σταυρούλα, τη Ρούλα από Θωδορούλα μάνα μου! Ε αυτή θα σου τα εξηγήσει όλα. Όλοι είμαστε Ρούλες Κορομηλές. Αυτό που ακούς! Ρούλες Κορομηλές. Ό,τι κάνουμε είναι κατα 95% προετοιμασία για σόου και 5% το σόου αυτό καθ'εαυτό. Είμαστε όλοι σόουμεν και σόουγουιμέν και δεν το ξέρουμε! Ή και να το ξέρουμε κάνουμε τις πάπιες γιατί δεν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε για να είμαστε Ρούλες Κορομηλές, οπότε μόκο. Μόκο! Μόνο που η Ρούλα είχε να αντιμετωπίσει τη Μαντώ με τις τσιρίδες της, ενώ εμείς έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις δικιές μας τσιρίδες όταν δεν κοιτάει κανείς.

Τα ζήσαμε κι'αυτά.

Έχω σόου αύριο. Με τις γουρούνες. Δεν είναι τίποτα, μια μικρή εγχειρησούλα είναι, αλλά πρέπει να την ετοιμάσω όπως ετοίμαζε η Ρούλα το Μπράβο μαζί με τον Ιταλό που ήταν μοιραίο να μου διαφύγει το όνομά του. Κάτι σε ποτό ήταν. Μαρτίνι? Τεσπα. Αυτό είναι που με αγχώνει λοιπόν, να το βρήκα. Το σόου. Για κάτι τόσο απλό, πρέπει να κάνεις τόσα πολά πριν και οι επιπτώσεις θα είναι τόσο πολλές μετά, που πραγματικά αναρωτιέσαι. Τι τα θέλω τα πτυχία αν είναι να ετοιμάζω σόου? Ενώ η Ρούλα έλεγε με τα χέρια στην ανάταση ΜΠΡΑΒΟ ΕΚΑΝΕΣ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΣΟΥ στις υποψήφιες για κάτι (από το Κωνσταντίνου και Ελένης το θυμάμαι αυτό μη νομίζεις), εγώ βάζω τα χέρια στην ανάταση και λέω στη γουρούνα ΜΠΡΑΒΟ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕΣ ΤΡΕΙΣ ΝΕΕΣ ΜΕΛΑΝΙΕΣ ΣΗΜΕΡΑ!! Όλοι τα ίδια περνάμε. Μελανιές εδώ, μελανιές εκεί, άλλες φαίνονται, άλλες δε φαίνονται, μερικές ούτε που τις καταλαβαίνουμε. Μέχρι που έρχεται μια μέρα που ανοίγει το σύμπαν από πάνω μας ακριβώς, και πέφτουν μέσα από την τρύπα τρεις κουβάδες παγωμένο νερό έτσι για να ξυπνήσεις και να σε χτυπήσουν και τα παγάκια κατακέφαλα.

Δεν είναι απλά ότι είμαι ψώνιο. Που είμαι και απ'αυτό, α την αλήθεια να τη λέμε. Δεν είναι μόνο αυτό, είναι και το γαμώτο της υπόθεσης. Είναι το γελοίο της υπόθεσης. Άνοιξε το σύμπαν και έπεσαν οι κουβάδες με το νερό την περασμένη Τετάρτη, πριν μια βδομάδα δηλαδή.

Α ναι, ξέχασα να πω ότι είναι εβδομαδιαίο το σόου μας, κάθε Τετάρτη στη μία το μεσημέρι (Ω Θεέ, μεσημεριανό παρουσιάζω), 8 το απόγευμα ώρα Ελλάδας (Ω Θεέ, οι ειδήσεις - χειρότερο).

Την περασμένη Τετάρτη ήμουν σκυμμένος πάνω από ένα κοιμισμένο γουρούνι και της έβαζα σκατουλάκια κάτω από το χοντρό και εκνευριστικό ροζ τριχωτό δέρμα της. Φορούσα και μάσκα για να μην της μεταδώσω μικρόβια, εγώ ο βρώμικος άνθρωπος στο πεντακάθαρο γουρούνι. Σε κάποια φάση, μυρίζω σκατά. Οι γουρούνες το ξέρω ότι δε χέζουν εύκολα μπροστά μας γιατί ντρέπονται. Μόνο αν είναι επείγον πάνε. Συνήθως πάνε στη γωνία και σε κοιτάνε μέχρι να ξεκουμπιστείς, αλλά δεν ξέρουν ότι στο άλλο δωμάτιο έχω παράθυρο-καθρέφτη και τη βλέπω να τα κάνει.

Οπότε υπέθεσα ότι δεν είναι η γουρούνα αλλά την αμόλησε η κτηνίατρος. Και με έπιασε νευρικό γέλιο. Να τρέχουν τα δάκρυα, γιατί όταν γελάω κλαίω κι'όλας, και ταυτόχρονα να προσπαθώ να κάνω ένεση στη γουρούνα. Μέχρι που τα είδα. Δεν ήταν η κτηνίατρος. Χέστηκε στον ύπνο της η γουρούνα. Πάνω στη ρόμπα μου. Μέσα στη τζέπη της ρόμπας. Μαζί με το άιφον.

Τα γέλια έγιναν σοκ, το σοκ έγινε νεύρα, και τα νεύρα έγιναν περισσότερα δάκρυα. Η κτηνίατρος νόμιζε ότι με πείραξε το αναισθητικό που πάντα μας ζαλίζει λίγο, αλλά εγώ απλά κατάλαβα την κατάστασή μου. Φαρμακοποιός με μάστερ (είμαι ψώνιο πάμε παρακάτω τώρα) με καλοσχηματισμένα σκατά γουρουνιού στη τζέπη του σακακιού μαζί με το άιφον. Παρ' όλο το γέλιο, έπρεπε να υπομείνω τη μπόχα και τον εμετό που ανέβαινε, και να τελειώσω τις ενέσεις. Μετά έπρεπε να τα μαζέψω, να πετάξω τη θήκη game boy του αιφόν, και να σκουπίσω και τη γουρούνα, ενώ μετά να της κόψω και να της λιμάρω τα νύχια. Εσύ τώρα νομίζεις ότι λέω βλακείες, αλλά δεν λέω. Αυτά είναι κάθε Τετάρτη. Το σόου. Αύριο Τετάρτη είναι ε.

Μετά της βάλαμε το ζακετάκι, και την επόμενη μέρα με παίρνουν 7 το πρωί τηλέφωνο να τσακιστώ να πάω εκεί γιατί δεν μπορεί η γουρούνα να περπατήσει με το ζακετάκι. Πήγα όπως όπως, της το έβγαλα, πήγα αγόρασα κλωστή και βελόνα, μου έδωσε η Κινέζα ένα μαύρο πανί με κάτι γατιά και καρδούλες πάνω, και της το άνοιξα. Έκατσα 8 η ώρα το πρωί να ράβω το ζακετάκι της γουρούνας. Εκεί που το έραβα, μπορούσα ακόμα να μυρίσω με ανατριχιαστική λεπτομέρεια (η οποία δε θα φύγει ποτέ από το υποσυνείδητό μου) τα σκατά της γουρούνας με τα οποία έκανα παρέα για 20 λεπτά και έπεσε ο επόμενος κουβάς με παγωμένο νερό. Μαστερούχος φαρμακοποιός, υποψήφιος διδάκτορ, ράβει ζακετάκια για γουρούνια. Έτσι.

Πάμε κάτω λοιπόν να της βάλω το μονταρισμένο ζακετάκι, και εκνευρίστηκε ΤΟΣΟ πολύ η σκατιάρα που όχι μόνο με έχεσε, αλλά ΞΕΡΑΣΕ κι'όλας. Αυτό ήταν. Ξέρασε η γουρούνα, ξέρασα κι'εγώ. Ευτυχώς πρόλαβα να βγάλω τη μάσκα, μη τα φάω κιόλας. Δεν έχεις δει γουρούνι να ξερνάει. Δεν ξέρεις. Δεν ξέρεις τι είναι για κάποιον που αναγουλιάζει όποτε πλένει τα δόντια του. Δεν ξέρεις. Δεν ξέρεις τη φρίκη. Και κάνουν και αηδιαστικούς θορύβους.

Και στο καπάκι είχαμε άλλο σόου, δηλαδή να οργανώσω σεμινάριο. Μετά τα σκατά, το μοδιστράσισμα και τον εμετό της γουρούνας (και το δικό μου), έπρεπε να στηθώ μπροστά σε 30 άτομα και να μιλήσω.

Σήμερα πήγα και της αγόρασα ένα φορεματάκι καλοκαιρινό με τιράντες, γιατί το ζακετάκι τη στενεύει και κάνει πως κουτσαίνει, η σκύλα, και δεν με αφήνουν να της το βάλω. Αύριο θα της βάλω το φόρεμα που κανονικά είναι για κανονική σκύλα, αλλά θα βολευτεί με τη μεταφορική σκύλα τώρα. Εννοείται ότι η καριέρα μου σαν μοδίστρα δεν έχει τελειώσει ακόμα μιας και το φορεματάκι δεν έχει τζέπη, την οποία χρειάζομαι, και την οποία θα ράψω αύριο. Πήρα αυτές τις πάτες τις πως τις λένε που βάζουν οι θείες μου στις μπλούζες τους για να φαίνεται ο ώμος ανεβασμένος και τις έκανα τζέπες.

Το καλύτερο δεν στο είπα όμως! Έλαβα και κριτική για το ράψιμό μου! Δεν είναι λέει ίσια οι κλωστές, και δεν έπρεπε να διαλέξω κόκκινη κλωστή αλλά μαύρη για να ταιριάζει με το ύφασμα της Κινέζας! Προσπαθώ να θυμηθώ... ποιος κερατάς μου έλεγε μικρός, διάβαζε παιδί μου για να μην πέσεις στα σκατά?? Ποιος?! Δεν θα τον θυμηθώ???

Όπως καταλαβαίνεις η απελπισία της κατάστασης έχει χτυπήσει αυτό το ζεβίθ το πως το λένε, πάνω πάνω. Έχω χάσει το χιούμορ μου. Και σ'όποιον αρέσει.

ΥΓ: Καιρό είχα να γράψω σεντόνι.

ΥΓ2: Ομολογώ ότι όσο τα έγραφα γελούσα κι'ολας. Τελικά ο Αμερικλάνος δεν μου είναι τελείως άχρηστος.

ΥΓ3: Τη θήκη του άιφον που έφαγε τα σκατά της γουρούνας για 20 λεπτά την έδωσα στον Ινδό να τη δοκιμάσει στο δικό του. Και δεν αισθάνομαι καθόλου τύψεις.

ΥΓ4: Αύριο θα βγάλω φωτογραφίες το ζακετάκι και το φορεματάκι με το μοδίστριωμα, όχι για να μη νομίζετε ότι σας πουλάω μούφες.

ΥΓ5: Γκεστστάρ στην επιμέλεια κειμένου, ο Φονικός Μπανανοσάλιαγκας.