Μα Πγεμιέ Φουά

Μετά από ένα παρολίγον ατύχημα στην άσφαλτο, ένα στη θάλασσα, μια παρολίγον μετ-μετανάστευση, δύο κιλά στρες με δύο καινούριες άσπρες τρίχες σετ, και ένα μάτσο από "πρώτες μου φορές", ήρθα να τα γράψω. Όχι για μένα, για τη φουκαριάρα τη μάνα των μελλοντικών παιδιών μου για να δει τι τραβούσα στα συνέδρια για να έχει αυτή τα λούσα της! 

Η πρώτη μου φορά που πήγα στον Καναδά.

Πάγλεβου φγανσέ?? Στον Καναδά (τουλάχιστον το γαλλόγωνο κομμάτι που είδα), νομίζω βρήκα τη χώρα των ονείρων μου. Το Κεμπέκ είναι συνδυασμός Αμερικής, Γαλλίας και.... και.... καιιιι.... ΡΟΔΟΥ. Ναι, ναι, ναι, οι Κεμπεκιανοί μας ζηλέψανε και αντιγράψανε την αρχιτεκτονική της Παλιάς Πόλης της Ρόδου. Έχουν και αυτοί Παλιά Πόλη, με κάστρο και τείχη και πλακόστρωτα σοκάκια, και λιμάνι. Με διαπέρασε ανατριχίλα όταν είδα το κάστρο και την πλατεία με το συντριβάνι, αν και τα δικά μας στη Ρόδο είναι καλύτερα. Αλλά νταξ μωρέ, το παλεύουν και οι Καναδοί.

Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, κοίτα ξώπορτα αυτοί και κοίτα ξώπορτα εμείς.

Η πρώτη μου φορά που έφαγα μισοψημένο κρέας.

Σαν ας πούμε γνήσιος Έλληνας, έχω μάθει τα κρέατά μου να είναι 235% ψημένα αλλά στα γκουρμεδιάρικα εστιατόρια άμα τους ζητήσεις το μοσχαράκι να πέφτει από το κόκκαλο θα σε πουν βλαχούτσο στα γαλλικά. Την πρώτη μέρα ζήτησα καλοψημένο φιλέτο μοσχάρι και ο σερβιτόρος ξίνισε περισσότερο τα μούτρα του. Εν τέλει με έπεισε να το φάω με λίιιιγο ροζουλάκι στο κέντρο και μ'άρεσε. Την άλλη μέρα το ζήτησα μισοψημένο με μπόλικο ροζάκι και μ'άρεσε πιο πολύ. Την τρίτη μέρα ήμανε καλεσμένος στην προεδρική δεξίωση του συνεδρίου (είναι που πήραμαν και βραβείο) και εκεί το μοσχαράκι το είχαν σε μία μόνο εκδοχή: Νεάντερταλ. Με το αιματάκι του, κερασόχρουν, μόνο το λιπάκι ίσα ίσα που λιώσανε έτσι για τα μάτια του κόσμου. Και το παϊδάκι το αρνίσο σχεδόν τα ίδια, χωρίς αιματάκι όμως. Τζάμπα ήταν, τα'φαγα, τι θα τα'κανα νομίζεις. Δε με χαλάσανε καθόλου παρακαλώ! Την τέταρτη μέρα πήρα μπριτζόλα μοσχαρίσια με το αιματάκι πάλι και σάλτσα κόκκινου κρασιού και κοντέψαμε να ολοκληρώσουμε ομαδικώς στο υπαίθριο εστιατόριο. Δεν τους το'χα τους Καναδέζους να μαγειρεύουν έτσι, χάτσόφ μπέμπε, χάτσόφ.

Εντάξει, κρέπες φτιάχνει εδώ ο κυριούλης, όχι μπριτζόλες.

Η πρώτη φορά που το ταμείο είναι μείον.

Μπορεί τα γκουρμεδιάρικα γεύματα που περιέγραψα από πάνω να τα πλήρωσε το Πανεπιστήμιο (γιατί αλλιώς μακντόναλντς και ξερό ψωμί), αλλά το ταμείο έχει πέσει σε πολικές θερμοκρασίες. Ακόμα δεν έχω καταλάβει πως κατάντησα να μου χρωστάει λεφτά η μισή Αμερική και να χρωστάω τα διπλά σε ό,τι τράπεζα κυκλοφορεί στο κονέχτικατ. Άτιμο πράμα οι πιστωτικές, άτιμο. Τώρα βρισκόμεθα σε φάση όπου εισπράττουμε, πλερώνουμε, παξιμαδώνουμε, και το τρώμε. Ήθελα να κάνω και μαθήματα ιππασίας το σούργελο. Πάλι καλά που συνειδητοποίησα τη χρεωκοπεία εγκαίρως!

Έτσι διάφανα είναι και τα δικά μου τώρα! Κάπου εδώ πρέπει να είναι, απλά δεν τα βλέπω....

Η πρώτη μου φορά που οδήγησα τζιπ. Και παραλίγο να το τρακάρω.

Και τι τζιπ! Λέξους παρακαλώ, και την οδήγησα από Αμερική μέχρι Καναδά. Φτάσαμε που λες αισίως στους Καναδέζικους σκατόδρομους, με όλες κι'όλες δυο λωρίδες, όριο ταχύτητας 100, εγώ πήγαινα με 110 για να μη με πει φλώρο η καθηγήτρια, ομπρός μου μια νταλίκα φορτωμένη κορμούς δέντρων, κάνω να την προσπεράσω και πετάγεται ένας πούστης κωλόγερος και χώνεται ανάμεσα σε μένα και τη νταλίκα. Δε με είδε το ραμολιμέντο! Φρενάρω, προσπαθώ να υπολογίσω πόσο να φρενάρω ώστε να αποφύγω τον γέρο παύλα δημόσιο κίνδυνο, αλλά και να μην μου χωθεί στον κώλο ο από πίσω, τεσπα το αποφύγαμε το ατύχημα γιατί είμαι οδηγάρα, η καθηγήτρια τσίριζε για κανα πεντάλεπτο και χτυπιόταν λες και τη σφάζανε από μέσα προς τα έξω ενώ ζητούσε συγγνώμη αν με τάραξε. Δεν με τάραξε, μιλάμε για την απόλυτη απάθεια ο δικός σου λες και δεν έγινε τίποτα. Δεν ξέρω μάνα μου, δεν τα ελέγχω αυτά. Μετά με έβριζε που δεν κόρναρα και της λέω μαζέψου γιατί αν κόρναρα και με έπαιρνε χαμπάρι ο γέρος και φρέναρε... Τώρα έχω γίνει διάσημος για τις οδικές μου ικανότητες στο τμήμα αν και για να'μαι ειλικρινής αν δεν ήταν το αμάξι αυτό που ήταν και οδηγούσα την Πράσινη Σκατούλα... θα είχαμε γίνει παρτούζα νταλίκα-γέρος-αμερικλάνος. Μεταξύ μας, την καταλαβαίνω τη βιασύνη του γέρου. 200 χρονών, δεν έχει χρόνο για χάσιμο.

Καμαρώστε την σκοτώστρα.

Η πρώτη μου φορά που είδα φάλαινες.

Την πέμπτη μέρα που λες με σηκώσανε από τις 5 για να πάμε να πάρουμε μια φουσκωτή βάρκα, να βγούμε προς τον Ατλαντικό αν και δεν ήταν ο Ατλαντικός αλλά συνδυασμός του Ατλαντικού με ένα ποτάμι, δεν ξέρω μη με ρωτάς, και να δούμε φάλαινες. Τις είδαμε, τις ακούσαμε, τις φωτογραφίσαμε, κόντεψα μια φορά να πέσω στη θάλασσα γιατί ήθελα σώνει και ντε να βάλω το χέρι μου μέσα, γυρνάει ο μαλάκας να στρίψει, αιωρείται ο Αμερικλάνος, με αρπάζει ο διπλανός, το γλιτώσαμε το μπάνιο. Θα με τρώγαν τα ψάρια σε λέω, πάλι καλά που έκατσα δίπλα στη μετενσάρκωση του Σουγκλάκου.

Αγκύλωση έπαθα μέχρι να την πετύχω τη ρουφιάνα

Η πρώτη μου φορά που πέρασα πάνω από καταράκτη.

Ήμουν ήδη 14 ώρες ξύπνιος και πτώμα, και με βάλανε να ανέβω 500 σκαλιά για να φτάσουμε τον καταράκτη. Όταν έφτασα ήθελα απλά να πέσω μέσα και να με ξεβράσει στο σπιτάκι μου στο κονέχτικατ, δεν τα άντεχα άλλο τα εξτρίμ σπόρτ. Κάτι λέγανε να πάμε και για περπάτημα στο βουνό 24 χιλιόμετρα, με το που το ακούω βουτάω τα κλειδιά του τζιπ και ανακοινώνω ότι ΕΓΩ πάω πίσω στο Κεμπέκ να κάνω ΜΠΑΝΙΟ και να ΦΑΩ, ΕΣΕΙΣ κόψτε το με τα ΠΟΔΙΑ. Πρέπει να φάνηκε η απελπισία μου για φαΐ γιατί δεν αντιμίλησε κανείς, αν και κι αυτοί ήταν εξίσου πτώματα αλλά δεν το παραδεχόσαντε.

Σκαλί καλέεεε μου σκαλίιιιιιι

Έξι πρώτες φορές για αρχή καλά είναι, την επόμενη φορά θα σας πω και τις υπόλοιπες. Έχετε γειά!