Εμείς τα ζώα, πού θα πάμε?

Μου αρέσουν τα έξυπνα σχόλια, μου αρέσουν τα εύστοχα σχόλια, αλλά πάνω απ'όλα μου αρέσουν τα εύστοχα ΚΑΙ έξυπνα σχόλια:

Να ψηθείς ...και να παραψηθείς θα σου έλεγα...κάτσε να γίνεις παξιμάδι... δεν σκουληκιάζει....κρατάει καιρό πολύ ...(διαχρονική αξία) χορταίνει στα δύσκολα...το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί....είναι να γίνει παπάρα....

ΜΙΑ, ελπίζω την ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ να μην στην παραέψησα και σπάσεις κανα δόντι. Άμα βρεις τα δύσκολα, ξέρεις εσύ, παπάρα. Δεν παρεξηγεί ο Αμερικλάνος.

Μισό λεπτό να βάλω να ακούω Μπετόβεν όσο γράφω. Ο Βαγγέλας θα νιώσει ένα ρίγος όταν το διαβάσει αυτό, το ξέρω. Να, πάρε και την πλειλίστ στο γουτούμπ να δεις με τι γαμάτη υπόκρουση θα σου γράψω απόψε τις εξυπνάδες μου.

Πού ήταν που είχαμε ακούσει το "σταματήστε τη Γη να κατέβω!"? Θύμησέ μου ΜΙΑ, έλα μάνα μου. Σε καμια επιθεώρηση θα ήταν. Τεσπα. Όπου κι'αν ήταν... αυτό. Αυτό ακριβώς νιώθω. Με έχουν πιάσει τα υπαρξιακά μου αυτό τον καιρό. Όχι δεν αναρωτιέμαι "γιατί είμαι εδώ", ξέρω γιατί είμαι εδώ. Γιατί μόνο εδώ έχει οξυγόνο να αναπνέω, νερό να πίνω, γουρούνια να τρώω και ανθρώπους να σιχτιρίζω. Που αλλού θα ήμουν?

Όχι, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας (πρόσεξε το πρώτο πληθυντικό, ε) είναι ότι δεν μας αξίζει να είμαστε εδώ. Δεν μας αξίζει παιδί μου, πάει και τελείωσε!

Την Πέμπτη ήταν των Ευχαριστιών. Μη χέσω τώρα (έφαγα και λάχανο με κινέζικα μανιτάρια). Ήμουν καλεσμένος σε δύο σπίτια, ένα για μεσημεριανό ένα για βραδυνό. Το μεσημέρι ήταν να φάμε στη μία (όχι σπίτι σου ρε ΜΙΑ, την ώρα εννοώ), πήγα μία παρα τέταρτο με ένα πιάτο στριφτή κολοκυθόπιτα. Μέχρι τις 3 μαγειρεύαμε, 3-4 φάγαμε και ακούγαμε την οικοδέσποινα να εκθειάζει τις μαγειρικές της ικανότητες, 4-6 πλέναμε πιάτα (οι Κινέζοι, εγώ έπαιζα με ένα παιδάκι) και βάζαμε ό,τι περίσσεψε σε τάπερ και στην κατάψηξη να έχει να τρώει η οικοδέσποινα δέκα μέρες. Την κολοκυθόπιτά μου μόνο δύο Ινδοί τη δοκίμασαν, την παίνεψαν, αλλά η οικοδέσποινα ούτε να τη χέσει.

Έπειτα έφυγα και πήγα στο άλλο σπίτι με άδεια χέρια (γιατί τη δεύτερη κολοκυθόπιτα την έκαψα το ζώον), φάγαμε παίξαμε με τα παιδιά, είδαμε ταινία, η οικοδέσποινα φυσικά και τα είχε όλα έτοιμα και φυσικά και δεν μας ζήτησε να πλύνουμε πιάτα (όχι ότι θα έπλενα, λέμε τώρα) και στο τέλος όταν έφυγα μου γέμισε μια τσάντα με τάπερ απ'όλα όπως κάνει κάθε Σάββατο άλλωστε γιατί είμαι φοιτητής.

Κατάλαβες ΜΙΑ?? Στο ένα σπίτι πήγα με γεμάτα χέρια, μαγείρεψα, έφαγα χορτοφαγική μανιταρόσούπα και ψητά λαχανικά, μου ζητήθηκε να πλύνω πιάτα και έφυγα με άδεια χέρια. Στο δεύτερο σπίτι πήγα με άδεια χέρια, έφαγα, ήπια (όχι αλκοόλ!), πέρασα καλά και έφυγα με γεμάτα χέρια. Και την μία καλή κολοκυθόπιτα την πήγα στης αχάριστης, αντί στους άλλους! Λες και δεν το ήξερα ότι θα την έφτυνε.

Κανένας από όλους αυτούς δεν είναι κακό άτομο. Μερικοί είναι και καλά άτομα θα'λεγα. Αλλά, τι να το κάνεις? Αν δεν κάνεις καλό, τι κάνεις? Κοιτάς την μπάκα σου? ΟΚ, δεν μαχαιρώνω κανέναν πισώπλατα άρα δεν είμαι "κακός", αλλά είμαι "καλός"? Μάλλον είμαι αδιάφορος. Σαν τα ζωάκια! Αυτό δεν είναι αρκετό. Αν είσαι εδώ μόνο για την πάρτη σου και για την πάρτη των δικών σου, τότε να μην είσαι εδώ καθόλου. Γιατί τότε δεν διαφέρεις σε τίποτα από τα ζώα που το μόνο που έχουν είναι ένστικτο επιβίωσης.

Δεν το αξίζουμε μανίτσα μου σου λέω, δεν το αξίζουμε να είμαστε εδώ. Τα χέρια μας είναι για να δίνουν, όχι μόνο να παίρνουν. Βαρέθηκα να περνάω τις μέρες μου με άτομα που οι μόνες τους σκέψεις είναι για τον εαυτό τους. Μπορεί να μην κάνουν κακές σκέψεις για άλλους, αλλά δεν κάνουν και καλές. Δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Τους είπα ότι κάνω μαθήματα διαλογισμού σε φοιτητές και υπέθεσαν ότι πληρώνομαι. Όταν ξεκαθάρισα ότι όχι, το κάνω εθελοντικά, δεν το χωρούσε ο νους τους. Αυτό, λένε, δεν με βοηθάει επαγγελματικά, δεν με βοηθάει οικονομικά, δεν με βοηθάει στα μαθήματα, άρα γιατί το κάνω? Τι τους λες τώρα.

Την Παρασκευή, μετά την μέρα των Ευχαριστιών είναι μεγάλες εκπτώσεις. Black Friday. Διότι, τι καλύτερος τρόπος υπάρχει να εκφράσεις την ευγνωμοσύνη σου για όλα όσα έχεις, από το να πας να πάρεις κι'άλλα!!! Μα είναι μετά να μην εκνευρίζομαι. Πήγαν τα βλαμένα από τις ΔΥΟ ΤΟ ΠΡΩΙ στα μαγαζιά για να προλάβουν να πάρουν play station 3 150 δολάρια φτηνότερο. Ο Κινέζος που ακούει ΣΑΚΙΡΑ και ΛΕΪΝΤΙ ΓΚΑΓΚΑ μου θέλει και PS3!!

Καμάρωσε πολιτισμό.

Προσπάθησα να σκεφτώ όπως αυτοί, να δω τι χρειάζομαι και να αγοράσω ό,τι είναι ελκυστικό και "καλή ευκαιρία". Αλλά δεν το έκανα γιατί το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα παλτό και προτιμώ να πάω μια μέρα ΧΩΡΙΣ εκπτώσεις και ΧΩΡΙΣ εκατοντάδες τρελαμένους Αμερικάνους να τρέχουν πάνω κάτω και να αρπάζουν τα πάντα. Στην τελική θα αγόραζα κάτι το πολύ 100 δολάρια φτηνότερο αλλά κατα 99% δεν θα ήταν αυτό που θέλω και εδώ που τα λέμε η αξιοπρέπειά μου κοστίζει τουλάχιστον 300.

Είμαστε ζώα σου λέω. Ποιος είναι ο σκοπός μας? Να ψωνίζουμε? Να πηγαίνουμε για καφέ και να δείχνουμε το νέο κασκόλ? Να πηγαίνουμε στα κλαμπ και να παρακαλάμε να βγει η φωτογραφία μας στη σελίδα τους στο facebook? Να καλούμε κόσμο για τραπέζι και αντί να κοιταμε να τους ευχαριστήσουμε, να κοιτάμε να ΜΑΣ ευχαριστήσουν? Να καίμε την μία κολοκυθόπιτα και να παίρνουμε την άλλη σε αυτούς που δεν το αξίζουν για να μην μας σχολιάσουν?

Οι κακοί θα πάνε στην Κόλαση. Οι καλοί θα πάνε στον Παράδεισο. Εμείς τα ζώα πού θα πάμε?

Μπαρμπούνι

Δεν σας ξέχασα! Ήταν χτες να κάνω ανάρτηση αλλά έφαγα το χρόνο μου διαλέγοντας νέα φόντα και χρώματα για το μπλόγκ, τι να γίνει τώρα. Την Πέμπτη που είναι θενκσγκίβινγκ θα του αλλάξω τα φώτα. Βασικά την Πέμπτη είμαι καλεσμένος σε δύο σπίτια για μεσημεριανό και βραδινό άρα μάλλον δεν προλαβαίνω. Την Παρασκευή είναι Black Friday και έχει τρελές εκπτώσεις, οπότε θα φάω τη μέρα μου σε ένα outlet θαμμένο στη Μασαχουσέτη. Το Σάββατο έχω να πάω βόλτα όλη μέρα.

Μ'αυτά και με κείνα, δεν προλαβαίνω ούτε να κλάσω! Πραγματικά όμως. Επειδή το εργαστήριο είναι μικρό για να κλάσουμε πάμε έξω (μην πάθουμε και ασφυξία), αλλά δεν προλαβαίνω και τις καταπίνω! Σαν μπαρμπούνι είμαι. Ειδικά όταν τρώω όσπρια, είμαι βόμβα έτοιμη να σκάσει. Σιχαμάρα, αλλά αλήθεια. Τι να πρωτοκάνω πια? Τις εργασίες? Προετοιμασία για τις εξετάσεις? Προετοιμασία για την παρουσίαση? Τις μαλακίες για τα γουρούνια? Τις μαλακίες στο τετράγωνο για τα αρούρια? Τις μαλακίες στον κύβο για το άλλο πρότζεκτ που έχω χτυπήσει αδιέξοδο και τραβάω τα μαλλιά του Κινέζου? Να τελειώσω τα βιβλία του Game of Thrones?

Άσε με μωρέ, δεν άντεξα την ανυπομονισία και διάβασα στην βικιπέδια τι γίνεται. ADD for the win bebe. Είναι ωραία ιστορία όμως και έτσι και σκοτωθεί η Daenerys θα γίνει χαμός, στο λέω.

Την Κυριακή πήγα βόλτα και έχασα την ηρεμία μου με κάτι που έγινε. Κάτι μικρό για εσάς αλλά εμένα μου την έδωσε. Δεν έπρεπε. Δεν έπρεπε να φωνάξω έτσι. Οι παρόντες ακόμα φοβούνται να μου μιλήσουν. Είχα δίκιο βέβαια, όπως πάντα. Πάντα έχω δίκιο. Και όποιος διαφωνεί να διαφωνεί από μέσα του. Μέχρι να ανακαλύψω πως διαβάζεις τις σκέψεις των άλλων. Τότε να μην διαφωνεί ούτε από μέσα του!

Δεν είμαι εγωιστής. Είμαι ψώνιο και αλαζόνας, τι να κάνουμε τώρα. Αν ξέρει κανείς το αντίδοτο για να γίνω ταπεινό χαμομηλάκι ας μου το πει και το πίνω (αρκεί να μην περιέχει αλκοόλ). Αμερικλάνε σκάσε γιατί το ξέρεις το αντίδοτο αλλά το αφήνεις για δεύτερο επιδόρπιο, μουλωχτό μπαρμπούνι.

Δεν έχει ούτε ροή ούτε θέμα η σημερινή ανάρτηση. Αλλά χέσε με ρε Αμερικλάνε πια που θες όλες σου οι ναρτήσεις να βγάζουν και νόημα. Όσο και να θες, δεν τα καταφέρνεις. Σήμερα γράφω αυτά που θέλω να πω χωρίς να με νοιάζει τι έγραψα πριν 4 δευτερόλεπτα.

Γαμήθηκαν τα πάντα όλα πάλι με τις μαλακίες της Κινέζας που πλήρωσα. Όχι αυτή τη φορά δεν φταίει το σχιστομάτικο, αλλά και πάλι έφαγα όλη την Παρασκευή και το μισό Σάββατο να τα φτιάχνω. Τι σημασία έχει ποιος κάνει την μαλακία, αφού ο μαλάκας τρέχει στο τέλος? Δεν είναι παιδί μου να τους εμπιστεύεσαι τίποτα.

Κουράστηκα να φωνάζω. Από τα 4 άτομα που συνεργάζομαι μόνο το ένα ακούει και δεν του έχω φωνάξει σχεδόν ποτέ. Ούτε δέκα φορές φέτος. Οι άλλοι τα θέλουν. Μα να σβήσουν το φούρνο χωρίς να με ρωτήσουν? Τον χρησιμοποιούσα γαμώ το στανιώ μου!

Μα να φάει τα μισά μου υλικά, κόστος πάνω από 1000 δολάρια, χωρίς να με ρωτήσει? Τι θα πω τώρα στον κέρβερο όταν πάω να ζητήσω νέα? Ότι τα έφαγε το μαλακισμένο? Και εγώ που ήμουνα? Α σιχτίρ. Δεν είναι να εμπιστεύεσαι κανέναν τελικά.

Πως μπορείς να τους μάθεις ότι δεν είναι όλα τα πειράματα το ίδιο? Όταν φτιάχνεις φαγητό για τον σκύλο, και να είναι δεύτερης διαλογής δεν πειράζει. Δεν μπορείς να χρησιμοποιείς φιλέ μινιόν και βιολογικά καροτάκια αν δεν σου περισσεύουν! Απλή λογική γαμώ το φελέκι μου!

Το φελέκι τι είναι? Φελλός δεν νομίζω, γιατί ο φελλός δεν έχει τρύπα. Γιατί μήπως έχει τρύπα το στανιώ?

Ξεκίνησα να γράφω πριν 4 ώρες και συνέχισα ανάμεσα σε βλακείες που κάνω εγώ, βλακείες που κάνουν άλλοι, και μια woopie pie με τον καφέ.

Ρε σεις, χτες ήπια ελληνικό καφέ μετά από αρκετό καιρό και με βάρεσε! Ο αμερικάνικος είναι νεροζούμι μπροστά του. Ούτε όταν ήπια το 5 hour energy τέτοια ταχυκαρδία τς τς τς τς. Και να πεις έβαλα πολύ? Μια κουταλιά γεμάτη. Την άλλη φορά θα βάλω και ζάχαρη. Μάλον όχι. Τον γλυκό καφέ τον καταπίνω μονομιάς, ενώ τον πικρό λίγο λίγο γιατί με απωθεί η πικρίλα.

Έχουμε ένα μικρό δωματιάκι που αυτόν τον καιρό δουλεύει ο Ιταλός μέσα. Σιχτίρ. Εκεί πήγαινα να κάνω διαλογισμό κάθε μεσημέρι. Τώρα που σκατά θα κάνω? Και αυτή η Κινέζα, δε λέει να πάθει καμια διάρροια να κάτσει στην τουαλέτα κανα μισάωρο να διαλογιστώ με την ησυχία μου.

Τι λες ρε Αμερικλάνε. Τώρα είναι λες και χοροπηδάς σαν αντίδραση που σου τάραξαν την ηρεμία. Ή θες να είσαι ήρεμος, ή θες να χοροπηδάς. Διάλεξε!!!!

Πο πο, διάβασα λίγο από αυτά που έγραψα και τρόμαξα. Τι σκατά γίνεται μέσα σ'αυτό το ακούρευτο πλην πανέμορφο κεφάλι επιτέλους?

Νουντλς μπακλαβά

Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αφήσετε γαμάτα σχόλια, γιατί ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ για την επόμενη φορά βρήκα, ευχαριστώ. Σήμερα δεν μπορώ να τη βάλω όμως γιατί ειμαι από το αιφόν και δεν βολεύομαι!

Είμαι στο σπίτι των καλών Κινέζων. Εχει γενέθλια ο Κινέζος και με κάλεσαν να με ταίσουν νουντλς γιατί έτσι λέει είναι το έθιμο στας Κίνας.

Κάθομαι σαν το στραβό αγγούρι και τους περιμένω να τελειώσουν. Κάνανε σέληνο με μανιτάρια, χοιρινο με σως σόγιας, τώρα κάνει και κοτόπουλο με κάτι άλλα μανιτάρια. Τα νούντλς δεν κάνανε εμφάνιση ακόμα στην κουζίνα! Κάτσε να βγάλω φωτογραφία.

Δεν ξέρω που θα μπει, δεν ξέρω σου λέω. Προσεξε το τσάι ε; Κάθομαι αγάς και ρουφω το τσάι μου όσο τα δουλάκια μαγειρεύουν και σφάζονται. Δηλαδη η Κινέζα βρίζει τον Κινέζο στα κινέζικα, αλλα καταλαβαίνω. Κάτσε να τους βγάλω κώλο (αυτή η φωτογραφία λογοκρίθηκε αλλά πάρε αποζημίωση:)

Έτσι που την ακούω να βελάζει τηε βάζω υπότιτλους και χασκογελάω μοναχός μου! Όχι νταξ δεν υπάρχει πρόβλημα, το ξέρουν ότι είμαι σιχασμένη σουργελικότητα, δεν δίνουν σημασία.

Σήμερα έμαθα είναι λέει πολυ σημαντική μέρα στην Ελλάδα ε; Σόρρυ μωρέ, το ξέχασα! Είναι η μέρα του μπακλαβα!!! Μισο να βρω τη φωτο απο κάτι συγχωρεμένα μπακλαβαδάκια που πήρα το Σάββατο.

Ήθελα να τα βγάλω όλα αλλά αυτά με τη σοκολάτα από πάνω μετα βίας φτάσανε σπίτι. Τα ξεκίνησα από το αμάξι, ας είναι καλά τα φανάρια. Άντε και του χρόνου!

Α, α, βγήκαν και τα νούντλς. Συμβολίζουν λέει υγεία και πλούτη, πως έχουμε εμείς τις φακές την Πτωτοχρονια; Έτσι!!! Πάω να φάω, με καλούνε.

ΥΓ: αν η ανάρτηση φαίνεται σαν σκατά, το άιφον φταιει όχι ο Αμερικλάνος!!!

Update: Έλα ΟΕΟ, επέστρεψα στα ιδιαίτερα και κρύα διαμερίσματά μου. Αυτό το άιφον ρε παιδί μου, για να παίζω angry birds το πρωί αντί να σηκωθώ να πλυθω και να πάω δουλειά καλό είναι, αλλά για ανάρτηση δε βολεύει. Δε βολεύει καθόλου. Μα να θες να εκφραστείς και να μην μπορείς!

Λοιπόν οι Κινέζοι αφού σφάχτηκαν με στυλ μαγείρεψαν πολύ ωραία πράματα, το ομολογώ. Έφερε η Κινέζα από την Κίνα κάτι μανιτάρια και κάτι ξεραμένα φασολάκια μούρλια. Βέβαια, αν τα έτρωγα αυτά πρόπερσυ θα ξέρναγα δυο μέρες αλλά τώρα έγινε ο ουρανίσκος μου ιντερνασιονάλ μη χέσω και τα ανέχεται όλα.

Τι να κάνω μάνα μου, αφού γύρο δεν βρίσκω!!

Σημείωση: τη φωτογραφία που είναι οι Κινέζοι πλάτη την βγάζω γιατί τώρα παρατήρησα ότι αυτή η χαμένη γύρισε και φαίνεται λίγο προφίλ. Σεβόμαστε τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα εμείς εδώ μέσα, τι νόμιζες.

Αυτοί οι δύο είναι πολύ καλά παιδιά και έχουν πλάκα, τους ετοιμάζω ιστοριούλα! Θα τους κάνω σταρ και δεν θα το καταλάβουν ΜΠΟΥΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ.

Μετά τη μάσα πιάσαμε τα πολιτικά της Κίνας και ανακάλυψα ότι είναι ενάντια στην κυβέρνησή τους και σε όσα κάνει, και τους συμπάθησα ακόμα πιο πολύ. Οι άλλοι οι τρεις Κινέζοι είναι της κυβέρνησης, οι γονείς του Κινέζου μάλιστα στρατιωτικοί. Στην ουάσινγκτον τσακώθηκα με τη μία γιατί είπε ότι στο Θιβέτ λέει όλοι θέλουν να είναι Κινέζοι εκτός από ένα μάτσο αναρχικούς εφήβους που προκαλούν σαματά και σκοτώνουν αστυνομικούς. Ε τώρα, δε λέω είμαι άσχετος επι του θέματος αλλά δεν μπόρεσα να κρατηθώ και την ξέχεσα. Όχι ότι άλλαξε κάτι, αλλά νταξ.

Μη μου δίνεις σημασία, πάω για ύπνο να στανιάρω. Σήμερα έμαθα ότι ο καινούριος αμερικανοιταλοουκρανοπορτογάλος (έλεος ποτ πουρί από σπέρμα κατάπιε η προγιαγιά του?) είναι ΔΥΟ χρόνια μικρότερος ενώ ο Κινέζος που είχε γενέθλια ΕΝΑ χρόνο μικρότερος. Ε α σιχτίρ. Κάνουν τα 26 να φαίνονται πολλά.

Το ψωμί και το σκουλήκι

Α ρε κουμπάρα πως του πιανς του κλίμ!

την Εντροπία σου μέσα και συ πρωί πρωί!!!

ElenaG, την ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ σου μέσα κι'εσύ βραδιάτικο!!! Αυτό το βλάχικο δεν ξέρω πως μου βγήκε, αλλά αφού μου βγήκε το κρατάω έξω. Η βλαχιά δεν είναι ντροπή, ντροπή είναι να το κρύβεις.

Έφτιαξα πριν μερικές βδομάδες ψωμί. Εκεί που κοπανούσα το ζυμάρι πάνω στο τραπέζι (ας το πούμε ζύμωμα) ένιωσα μια λύπη αλλά και μια χαρά ταυτόχρονα για τα δεινά που τραβάει. Αν ήμουν τριτοδεσμίτης θα το έλεγα χαρμολύπη χωρίς να χρειαστεί να το ψάξω στο γκουγκλ!

Το πατούσα το έρμο το ζυμάρι χωρίς έλεος. Πρώτα το αλεύρι το μούσκεψα το έκανα μπουγέλο, το μπωλ μπουρδέλο, και μετά λες και δεν του έφτανε αυτό, το άρχισα στις γρήγορες. Έφαγε πολύ ξύλο. Αλλά έλεγα, έλα μωρέ δεν πειράζει, πρέπει να παιδευτείς για να εξελιχθείς. Πως θα γίνει το αλεύρι ψωμί, έτσι με τη μία? Δεν είμαι ο Χάρι Πότερ μάνα μου (αν και ούτε αυτός ο άχρηστος ξέρει να το κάνει· η Ερμιόνη τα ξέρει αυτά τα κόλπα).

Έτσι κι'εγώ Έλενα. Ξεκίνησα αλεύρι άσπρο αμόλυντο, με βγάλανε από τη σακούλα(χώρα) μου, μου ρίξανε μαγιά(Κινέζους) για να φουσκώσω(από τα νεύρα μου), μου ρίξανε και μπόλικο νερό(σοκ) και με αρχίσανε στο ζύμωμα(όλες οι μαλακίες που κάνω). Αλλά δεν πειράζει βρε συ, όλα για καλό είναι! Πως θα γίνω ένα ωραίο ξεροψημένο καρβέλι? Αφού σαν αλεύρι δεν με ικανοποιούσα, κάτι έπρεπε να γίνει.

Τώρα μπορεί να είμαι ένα ελαστικό και γλιτζιάρικο ζυμάρι, αλλά μόλις με ψήσουν(αποφοίτηση) και μου ρίξουν και σησάμι(το χαρτί), θα είμαι ένα καρβέλι και γαμώ. Όλοι θα με θέλουν. Το αλεύρι τι να το κάνουν, τρώγεται μωρέ το αλεύρι?

Το αλεύρι δεν τρώγεται... αν παραμείνει αλεύρι δεν έχει λόγο ύπαρξης. Το ψωμί τρώγεται, έχει λόγο ύπαρξης αλλά... αυτό. Τρώγεται. Κάποιος θα το φάει.

Διάβαζε παιδάκι μου για το καλό σου. Μάθε μια τέχνη για την οικογένειά σου. Κάνε το σκατό σου παξιμάδι σήμερα για να το φας με τον καφέ αύριο. Υποτίθεται μας ζυμώνουν για να μπορέσουμε να γίνουμε κάτι στη ζωή μας, γιατί αλεύρι σκέτο δεν είναι αρκετό. Υποτίθεται όλα τα κάνουμε για εμάς. Αλλά το ψωμί, για τον εαυτό του ψήνεται? Όχι! Για το στομάχι μας ψήνεται! Με ζυμώνουν για να με φάνε!!!

Νωρίς το κατάλαβες Αμερικλάνε. Α σιχτίρ.

Δεν θέλω να γίνω καρβέλι! Θέλω να παραμείνω αλεύρι, να με αφήσουν στην ησυχία μου μέσα στη σακούλα μου, ούτε πάρε ούτε δώσε. Αλλά ούτε αυτό είναι εφικτό, γιατί το ψωμί αλεύρι δεν γίνεται που να χτυπιέσαι. Άσε που η σακούλα μας γέμισε σκουλήκια(ξέρεις ποιοι) και τρώνε το αλεύρι. Ακόμα και τη σακούλα(αξίες) που μας κρατάει θα φάνε. Μόνο τις πέτρες θα αφήσουν, αλλά χέστες τις πέτρες.

Οι πέτρες δεν αλλάζουν. Μπορείς να τις σπάσεις, να τις αναμίξεις, να τις χρησιμοποιήσεις σε κτήρια, αλλά πέτρες θα παραμείνουν. Τις χρησιμοποιούμε, χαίρονται γιατί κρατάνε πιο πολύ αλλά τι κάνουν? Κάθονται και μας κοιτάνε να ζούμε μέσα στα κτήρια. Καλύτερα αλεύρι, τουλάχιστον έχουμε προοπτικές εξέλιξης - κι'ας μας τρώνε τα σκουλήκια. Και το καρβέλι ακόμα καλύτερο. Ζεις πιο λίγο μέχρι να σε φάνε αλλά κάτι κατάφερες ρε παιδί μου τουλάχιστον. Δεν έκατσες εκεί σαν το χάπατο το αλεύρι να κοιτάς τα σκουλήκια να σε τρώνε.

Άσε που, λέω εγώ τώρα, όταν σε ζυμώνουν δεν είναι δύσκολο να ρίξεις και λίγο ποντικοφάρμακο μαζί με τη μαγιά. Αρκεί να μην κάτσεις σαν τον μαλάκα και σε φάνε τα σκουλήκια. Φρόντισε να σε φάνε αυτοί που πρέπει. Και καλή τους όρεξη!

Τάμα 2

Αφού τα τάματα που κάνω πιάνουν, θα κάνω άλλο ένα! Αν αύριο γράψω καλά (πολύ καλά), θα κάνω μία ώρα ποδήλατο κάθε μέρα!

......

Θα κάνω μισή ώρα ποδήλατο κάθε μέρα.

............

Θα κάνω μισή ώρα ποδήλατο 4 φορές τη βδομάδα.

.......................

Θα κάνω μισή ώρα ποδήλατο 4 φορές τη βδομάδα μέχρι τις διακοπές των Χριστουγέννων.

................................

Ε θα κάνω ποδήλατο τέλος πάντων σε κάποια φάση μέσα στο 2011!

Την εντροπία μου μέσα-έξω μέσα-έξω

O Ανώνυμος αναγνώστης διέπραξε θανάσιμο αμάρτημα σχολιάζοντας προχτές χωρίς να μου ευχηθεί για τη γιορτή μου. Αλλά αντί ευχής είπε αυτό:

λοιπον δεν σου εχω κανει ποτε σχολιο,αν και σε διαβαζω καιρο, αλλα τωρα πρεπει να το κανω!Ειναι ασχετο με την αναρτηση παντως :P
Σημερα στη σχολη ο καθηγητης χρησιμοποιησε τη λεξη απευθυνση! Συγκεκριμενα ειπε "δημοσια απευθυνση" και ειναι και απο τους παραξενους με τα ελληνικα.
Η λεξη υπαρχει και τη χρησιμοποιησε αρκετες φορες κιολας.Θυμηθηκα που αναρωτιοσουν.
α! ειμαι στο παντειο παρεμπιπτοντως. Φιλια =)

Και έτσι αποφάσισα να βάλω λίγο νερό στο μίλκοκρασί μου. Ανώνυμε, πάρε μια ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ τυλιγμένη σε συγχωροχάρτι αλλά να μην επαναληφθεί. Τον Φεβρουάριο που θα γίνω η τετραγωνική ρίζα του τρεις χιλλιάδες εξακόσια δια του δύο όξω (τα) τρία, περιμένω να μου ευχηθείς πρώτος πρώτος! Ή πρώτη πρώτη, δεν έχει σημασία.

Κάθομαι που λες σαν το ποντίκι αυτές τις μέρες και μου χώνω διάφορα παράξενα πράγματα που έχουν περίεργα σχήματα. Το ένα είναι μακρουλό και ίσιο σαν Ι, το άλλο έχει μια στροφή σαν U, το άλλο έχει θηλιά σαν γ, αλλά το χειρότερο, αυτό που με ζορίζει και δεν μπαίνει ώρες ώρες με τίποτα είναι αυτό με τις δύο στροφές σαν S. Και δεν είναι μόνο ότι κάθομαι σαν τον μαλάκα και μου τα βάζω, αυτά πάνε και πετάγονται έξω και πρέπει μετά να τα ξαναβάλω και πάλι έξω και πάλι μέσα, βγαίνουν αυτά, σπρώχνει ο Αμερικλάνος. Αν ρίξω λίγο γάλα ανάμεσα, ξέρεις πόσο βούτυρο θα φτιάξω?

Μπορείς σε παρακαλώ να μου εξηγήσεις γιατί να πρέπει να κάθομαι όλη μέρα να συνουσιάζομαι με την ιονική ισχύ (Ι), την ενέργεια (U), τον συντελεστή ενέργότητας (γ), και κυρίως τη χειρότερη απ'όλα, απ'όλα όμως, ΕΝΤΡΟΠΙΑ (S)? Δεν θέλω μανίτσα μου να τα ξέρω, δεν με απασχολεί καθόλου η μη-ύπαρξή τους.

Αυτή η εντροπία ρε γαμώτο, έχω μάθει με χίλια μέσα-έξω ζόρια μέχρι και πότε της ήρθε περίοδος, ποιος είναι ο μπατζανάκης του τρίτου ξαδέρφου της νταντάς της μάνα της, αλλά τι ΣΚΑΤΑ είναι ακόμα να καταλάβω. Δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω σου λέω! Πιάσανε κάτι μαλάκες πριν 200 χρόνια μια χούφτα εξισώσεις, τις ενώσανε και βγάλανε αυτή τη ΜΑΛΑΚΙΑ που τη λένε εντροπία και καλά κάνουν και τη λένε έτσι, αφού τέτοια καραγκιοζιλίκια είναι ντροπή - κι'εγώ θα ντρεπόμουν. Μετά βγήκαν κάτι άλλοι φιλόσοφοι του κώλου και άρχισαν να τσαμπουνάνε θεωρίες ότι η εντροπία είναι ο χρόνος και αν καταφέρουμε να αντιστρέψουμε την εντροπία μιας διαδικασίας θα ταξιδέψουμε στο χρόνο και τα ΠΑΠΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΑΜΠΕΛΑ.

Συγγνώμη που βρίζω, αλλά είμαι σε φόρτιση. Όλη μέρα διαβάζω με τα χέρια μέσα στο ακούρευτο κεφάλι μου και όταν έφυγα από το εργαστήριο ήμουν σαν τρελός και άπλυτος επιστήμονας που το παίζει κουλ και χέστηκε για την εμφάνιση. Δεν το κατάλαβα ότι έγινε το μαλλί σαν τον κώλο του μαμούθ εν τω μέσω ηλεκτροπληξίας και περπατούσα ο βλαξ αμέριμνος μέχρι το αμάξι ενώ με χάζευε ο κόσμος. Το κατάλαβα όταν πήγα να ξεπαρκάρω και το μαλλί -λέγε με τρίχωμα με ορμόνες- μου μείωνε την ορατότητα στον καθρέφτη.

Η ομοιότητα - στο μαλλί - με τρομάζει.

Ώρες ώρες σκέφτομαι, μήπως αυτό το διδακτορικό με κάνει πιο σωστό επιστήμονα κάνοντάς με πιο λάθος άνθρωπο? Αν είναι να μάθω τι είναι η εντροπία και να ξεχάσω ότι πριν βγούμε έξω ρίχνουμε και ένα βλέφαρο να βεβαιωθούμε ότι το θέαμα που θα παρουσιάσουμε δεν προσβάλει την αισθητική κανενός, να το χέσω!

Τέλος πάντων, από την εντροπία στα μαλλιά μου. Δεν μπορώ να ασχολούμαι άλλο με τρίχες, πάω να τα λούσω.

Όσιος Αμερικλάνιος

Ναι, καλά διάβασες, σήμερα είναι του Οσίου Αμερικλανίου! Πρέπει να βρω έναν αγιογράφο να μου κάνει πορτραίτο. Φάτσα, έ, όχι προφίλ να φαίνεται η μυτόγκα! Ξέρεις τι λένε για όσους έχουν μεγάλη μύτη! Και μιας που έχω την ονομαστική μου γιορτή, έλα να σε κεράσω πίτσα:

Αυτά τα μαύρα σκατουλάκια είναι μανιτάρια... πως γίναν έτσι.

Έλεγα να φτιάξω γλυκό αλλά τόλμησε να μου πει η Κινέζα ότι όλο λόγια είμαι και σιγα μην ξέρω να φτιάχνω πίτσα, οπότε έκατσα έφτιαξα και της την τάισα με μπόλικο καθαρτικό και φαγουρόσκονη μέσα.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να παρακαλέσω όσους έχουν το κανονικό μου facebook να μη με λένε Αμερικλάνο εκεί! Πείτε με με τ'όνομά μου ή αν δεν θέλετε πείτε με γιορχάινες, δεν έχω πρόβλημα! Όχι τίποτ'άλλο αλλά αν βγει στη φόρα ότι έχω μπλογκ θα αναγκαστώ να σβήσω κάποιες αναρτήσεις που βρίζω κόσμο και είναι κρίμα να χαθεί τέτοιος λογοτεχνικός πλούτος, καταλαβαίνεις.

Σήμερα που λες με πήρε μια ξαδέρφη μου να μου ευχηθεί, και ως συνήθως ξεφτιλίσαμε τη συζήτηση μιας και μιλήσαμε για πολιτικά. Φαντάσου τώρα τον Αμερικλάνο το σούργελο με την ξαδέρφη του που είναι της ίδιας συνομοταξίας (να θυμηθώ να βάλω αυτή την ανάρτηση στη λίστα που θα διαγραφεί αν μαθευτεί το μπλογκ) να συζητάνε για πολιτικά.Καταλήξαμε στο εξής συμπέρασμα:

Στην Αμερική μέχρι και η καθαρίστρια παίρνει στα σοβαρά τη δουλειά της λες και αν δεν σκουπίσει καλά θα πέσει η κυβέρνηση. Στην Ελλάδα μέχρι και ο Πρωθυπουργός σπρώχνει τα "σκουπίδια" κάτω από το χαλί και χέστηκε αν πέσει η κυβέρνηση.

Α για αν σου πω, για σούργελα καλά το πάμε. Άσε που μας πήρε 20 λεπτά να το βγάλουμε το συμπέρασμα, από τα οποία τα 13 γελούσαμε και μουτζώναμε (αυτή προς Βουλή μεριά, εγώ την Κινέζα).

Σε αφήνω τώρα όμως, random αναγνώστη, γιατί την Παρασκευή δίνω θερμοδυναμική και πρέπει να διαβάσω λίγο σοβαρά, ναι? Άσε που πρέπει να ετοιμάσω το έδαφος για τις νέες γουρούνες που έρχονται σε λίγες βδομάδες. Καλοί και οι καφέδες αλλά το βράδυ όταν πέφτω για ύπνο δεν κοιμάμαι ήσυχα επειδή ήπια και γαμώ τον φραπέ, αλλλα επειδή έβαλα και γαμώ μπολερό στη γουρούνα μου η οποία και επέζησε της διαδικασίας. Την παίρνω στα σοβαρά τη δουλειά μου, μη νομίζεις.

ΥΓ: Ευχαριστώ την ανώνυμη μπλόγκερ παύλα Αμερικλαν-φανγκέρλ που μου έστειλε γράμμα, δωράκι και μια... μπομπονιέρα (στην οποία θα βάλω τη ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ βαφτιστήρα που είναι πραγματική πριγκίπισσα, ορίστε μας)! Νομίζω καταλάβατε ποια είναι αλλά δεν λέω το όνομά της, να μάθει άλλη φορά να με εκνευρίζει! Ακούς εκεί ημιμαθής! (Άσχετο, μη δίνεις σημασία)

Εντάξει, φαίνεται το όνομά της αλλά βαριέμαι να το σβήνω. Επίσης το δώρο με διαβεβαίωσε ότι δεν είναι νύξη για  εμένα! Αλλά δεν την πιστεύω! Με λέει βλάκα!!!

ΥΓ2: Αύριο ρώτα με αν έμαθα εν τέλει τι είναι η εντροπία και τι σκατά σημαίνει.

ΥΓ3: Ευχαριστώ το σημερινό κοντρόλ που με ενημέρωσε για το όνομα του ζακετίου που είναι όλο μανίκια.

Δεν είμαι πυροσβέστης

Σήμερα κάνω ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ στην μπλόγκερ που γράφει ανάμεσα σε σοκολάτα και πορτοκάλι και σύντομα η σοκολάτα από Hershey's θα γίνει ΙΟΝ Αμυγδάλου. 

Άκου ΣΠ. Ζούσα πάντα στην κοσμάρα μου, μέσα στη φούσκα του μυαλού μου η οποία έσπαγε που και που και έπαιρνα λίγο χαμπάρι τι γίνεται γύρω μου (λίγο, μη φανταστείς τίποτα εξτρίμ καταστάσεις). Αλλά όχι πια! Τώρα πλέον η φούσκα δεν σπάει ποτέ. Είναι δυνατόν ρε Αμερικλάνε να κάθεσαι Κυριακή απόγευμα και να μαγειρεύεις διαβάζοντας θερμοδυναμική την οποία δεν καταλαβαίνεις (αυτή η εντροπία τι σκατά είναι και τι θέλει από μένα?) και να μαθαίνεις από το ΤΟΥΗΤΕΡ και το ΦΕΙΣΜΠΟΥΚ ότι αύριο αλλάζει η κυβέρνηση? Τς τς τς τς τς τς.

Τέλος πάντων, δεν έχω τίποτα άξιο λόγου να πω πάνω σ'αυτό, εκτός από ένα πράγμα. Έτσι και γίνει ο Σαμαράς πρωθυπουργός, δεν έρχομαι ούτε για Χριστούγεννα. Και μόνο στην ιδέα ότι η κεφαλή της χώρας μπήκε κάποτε μέσα στη Βίσση, αηδιάζω. Άσε που δεν είναι να του έχεις εμπιστοσύνη. Μπορεί να μη μας αφήνει να επιστρέψουμε στην Αμερική μόνο και μόνο επειδή δεν κατάφερε να κάνει καριέρα η κόρη της Βίσση στη Νέα Υόρκη. Ε όχι να πληρώσω εγώ τα σπασμένα των 31 δρόμων.

Για να επανέλθω στην αρχή, νομίζω αξίζει ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ και πολλά άλλα στην ΣΠ γιατί επιστρέφει στην Ελλάδα και κάνει αυτό που πολλοί δεν τολμάμε και ο Αμερικλάνος δεν θα το τολμήσει ποτέ (αν επιστρέψω ποτέ, δεν θα μετρήσει σαν τόλμη αλλά σαν ανάγκη γιατί μόνο έτσι το βλέπω να γίνεται).

Ξέρεις ΣΠ πριν φύγω πόσοι γνωστοί μου μου λέγανε με δέος πόσο θαρραλέος είμαι που κάνω ένα τέτοιο τεράστιο βήμα μόνος μου? Ξέρεις πόσοι με παίρνανε τηλέφωνο αφού ήρθα και μου λέγανε πόσο περήφανοι είναι που δεν "κώλωσα"? Ξέρεις πέρσι όταν πήγα για διακοπές πόσες φορές άκουσα το "πως τα καταφέρνεις εκεί πέρα ρε φίλε"? Και εγώ έμενα πάντα με το στόμα ανοιχτό γιατί δεν χρειάστηκε καθόλου -μα καθόλου- θάρρος για να έρθω Αμερική.

Αντιθέτως, θάρρος θα χρειαζόταν για να επιστρέψω. Να επιστρέψω σε μία χώρα που και να ήθελε, δεν μπορεί να με καλύψει επαγγελματικά. Δεν ξέρω αν εγώ έχω κάτι να προσφέρω, αλλά και να είχα δεν νομίζω να επηρέαζε την απόφασή μου. Ίσως κάποια μέρα αλλάξω γνώμη αλλά τώρα δεν ντρέπομαι να πω ότι κάθομαι εδώ για εμένα.

Καλή δύναμη και καλή τύχη σου εύχομαι ΣΠ, και εσείς οι εκεί κανονίστε να την υποδεχτείτε όπως πρέπει, τόσο την ΣΠ όσο και όλους όσους αποφασίσουν να επιστρέψουν μόνιμα στην Ελλάδα. Όχι γιατί τους χρωστάτε κάτι αλλά γιατί ένα τέτοιο βήμα δεν είναι καθόλου εύκολο. Ο πατριωτισμός δεν είναι ένστικτo και το ένστικτο λέει όταν ένα κτήριο καίγεται, αρπάζουμε τους δικούς μας και τρέχουμε. Εκτός κι αν είσαι πυροσβέστης. Δες τίτλο.

Κόκκινος μαρκαδόρος με ραδιενεργό γκλίτερ

Μόνο η Κατερίνα των KaPa αντιλήφθηκε το καλλιτεχνικό υπόβαθρο του αριστουργήματος "Η υγρή ζέστη του τώρα":

Σε βρήκα μέσω της Τζωρτζίνας και χαίρομαι γιατί γελάω υστερικά....από το τελικό ξάφνιασμα!! Η αλήθεια είναι οτι όταν άρχισα να διαβάζω σκέφτηκα ότι ίσως είσαι κολλημένος σεξοδιαστροφικός κλπ....τελικά χε χε

KaPa μάνα μου, κάνε ένα διάλειμα από το υστερικό γέλιο και πάρε μια σεξοδιαστροφική ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ.

Έχει που λες από την Τρίτη που σκοπεύω να κάνω ανάρτηση όπου θα παραπονιέμαι, θα χτυπιέμαι και θα οδύρομαι για το ζόρι που τραβάω με δίχως ρεύμα νερό και ίντερνετ. Αλλά λέω, άστο ρε Αμερικλάνε, το γράφεις όταν επιστρέψει το ρεύμα με το καλό. Στο μεταξύ όμως γίνανε άλλα πράγματα που με έκαναν να πω ΧΕΣΤΗΚΑ για το ρεύμα, ΧΕΣΤΗΚΑ για το ίντερνετ, ΧΕΣΤΗΚΑ για το νερό, ΧΕΣΤΗΚΑ για το καινούριο Family Guy που εχει τόσες μέρες που βγήκε και εγώ ακόμα να το δω.

Με πιάσανε τα υπαρξιακά μου μεσοβδόμαδα του ξενιτεμένου. Όχι ρε KaPa, δεν αναφέρομαι σε οικονομικές κρίσεις, ούτε σε εξακοστές εξικοστές έκτες δόσεις, ούτε καν στο γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα άτομα που δεν έχουν δει Χάρι Πότερ ή έστω Νάρνια. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι δεν έχω κανέναν ΕΛΕΓΧΟ. 

Ε Λ Ε Γ Χ Ο

Στο σχολείο (στις τελευταίες τάξεις) διάβαζα για να μπω στο Πανεπιστήμιο. Εκεί (το τελευταίο έτος) διάβαζα για να τελειώσω και να φύγω έξω. Εδώ παίζω με γουρούνια και αρουραίους (και αυτό το εννοώ πιο κυριολεκτικά απ'ότι φαντάζεσαι) για να πιάσω το μέλλον καλή θέση. Λες και αυτά που κάνω είναι που καθορίζουν το αποτέλεσμα.

ΣΚΑΤΟΥΛΕΣ (@@ ΜΑΝΤΟΛΕΣ).

Υπάρχει κάποιος που να εξασφαλίζει πως ό,τι κάνουμε θα αμοιφθεί αναλόγως? Υποθέτουμε ότι οι από "πάνω" μας (βασικά πίσω και μέσα μας είναι, αλλά εντάξει κρατάω ένα επίπεδο) μας βλέπουν σαν άτομα και όχι σαν ξεραμένες κουράδες. Αλλά όταν με λες ξεραμένη κουράδα και εγώ δεν αντιδρώ, τι γίνομαι? Ξεραμένη κουράδα!

Έχω μια μικρή λίστα με συμπεριφορές που δεν ανέχομαι, πράγματα που αν δω έστω και υποψία τους σε κάποιον του τραβάω Χ χωρίς δεύτερη σκέψη και εξηγήσεις. 

Είπες ψέμα για να ανέβεις? Χ!
Πάτησες πάνω σε κάποιον για τη βολή σου? Χ!
Λες κάτι και η φάτσα σου μου λέει με υπότιτλους κάτι άλλο? Χ!
Έβρισες τα θεία? Χ!
Κάνεις το τόσο ΤΟΣΟ για να κερδίσεις κάτι? Χ!
Θες να είσαι το κέντρο της προσοχής και χέστηκες για τους υπόλοιπους? Χ!

Εντάξει, δεν είναι και τόσο μικρή η λίστα. Κάτσε να βγάλω μερικά, ΟΚ, 6 πραγματάκια ας πούμε βασικά. Ε τώρα πρόσθεσα και έβδομο.

Σ'αρέσει να σε γλύφουν? Χ!

Δεν το εννοώ με την καλή έννοια, και ας έκανα λόγο στην αρχή για σεξοδιαστροφική ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ KaPa. Εννοώ ότι αν είσαι αφεντικό και κρίνεις όχι βάσει της δουλειάς και των προσόντων των δουλικών εργαζομένων σου αλλά βάσει του πόσο μεγάλη και υγρή έχουν τη γλώσσα τους, θα πιάσω έναν κόκκινο μαρκαδόρο με ραδιενεργό γκλίτερ και θα σου τραβήξω ένα τεράστιο Χ στην ασχημόφατσά σου ώστε να ξέρουν οι γύρω σου ότι είσαι τοξικό απόβλητο. Όχι τώρα που είμαι στον πάτο, όταν ανέβω λίγο. Τώρα είπαμε, ξεραμένη κουράδα, μην το ξεχνάς.

Λυπάμαι αλλά αυτό το πράγμα δεν ΜΠΟΡΩ να το κάνω. Δεν άλλαξα ήπειρο για να καταντήσω να γλύφω το κάθε παραπροϊόν της καριερίστικης μόδας της δεκαετίας του 90 που ξέμεινε χωρίς οικογένεια φίλους και σεξ και απαιτεί σεβασμό και προσοχή επι πληρωμής γιατί το τζάμπα δεν κάθεται.

Δεν θα κάτσω στην αναμονή του τηλεφωνικού κέντρου της ΔΕΗ 45 λεπτά για να ρωτήσω πότε θα επανέλθει το ρεύμα του αφεντικού μου. Δεν θα πετάγομαι μέχρι το ταβάνι όποτε βήχει το αφεντικό να τρέξω να φέρω καραμέλες όταν δεν έχω το ελάχιστο επίπεδο να ανοίξω την πόρτα στη γυναίκα μου. Γενικά, δεν θα κάνω απολύτως τίποτα διαφορετικά σε κάποιον που αυτοαποκαλείται σημαντικός. Όλοι όσων το ΕΓΩ ήταν τόσο μεγάλο που δε χωρούσε σε κάποια εταιρεία, γίνανε καθηγητές Πανεπιστημίου. Υπάρχουν βέβαια και σοβαροί, και ελπίζω μια μέρα να γίνω ένας απ'αυτούς.

Και φυσικά, αφού δεν θα τα κάνω όλα αυτά δεν θα πάρω πέντε βδομάδες άδεια, αλλά δύο. Δυόμισι μετά από σπρώξιμο και μια πουστιά. Δεν υπάρχει κάτι που να μπορώ να κάνω καλύτερα στη δουλειά μου, ούτε να δουλέψω περισσότερο, ούτε τίποτα. Άρα? Άρα δεν έχω έλεγχο κανέναν. Και αυτό με δαιμονίζει, θέλω να δείρω κάποιον. Αλλά δεν μπορώ γιατί το αφεντικό αποφασίζει. Όταν βέβαια μου εξηγεί γιατί δύο βδομάδες είναι υπέραρκετές και χρησιμοποιεί λέξεις όπως "λογική", και "συζήτηση", ε είναι να μην τα παίρνεις.

Αυτά που λες KaPa. Τα Χριστούγεννα θα έρθω στην Ελλάδα, αλλά δυομισι βδομάδες με το ρολόι. Δεν μου επιτρέπεται καν να φύγω Σάββατο αντί για Δευτέρα, γιατί μπορώ να δουλέψω και το Σ/Κ. Αυτή η μιζέρια και η κακοτροπιά με ξενέρωσαν και η χαρά και ο ενθουσιασμός που ένιωσα όταν το αποφάσισα να έρθω εξαφανίστηκαν μέσα σε μισό λεπτό.

Και βασικά χέστηκα γι'αυτές τις διακοπές, δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι πως δεν έχω ΕΛΕΓΧΟ, το'πα και πιο πάνω. Και όταν πιάσω δουλειά σε μια εταιρεία τα ίδια θα πρέπει να αντιμετωπίσω.

Το χειρότερο στην ιστορία είναι ότι όταν τα είπα στη μάνα μου μου είπε "δεν πειράζει παιδάκι μου, εσύ τουλάχιστον έχεις δουλειά και αμοίβεσαι". ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΤΟ ΣΤΑΝΙΩ ΜΟΥ, δεν είμαι η Ντάλια Χατζηαλεξάνδρου και δεν παραπονιέμαι που δεν στέγνωσε η μπογιά στο νοτιοανατολικό σαλόνι και θα πρέπει να δω το τούρκικο στο νοτιοδυτικό! Έχω κι'εγώ τα θέματά μου ρε παιδί μου.

Τέλος πάντων. Τώρα που γράφω είμαι φορτισμένος, και μου φαίνονται χειρότερα απ'ότι είναι. Έχω όμως πίστη κάπου που δεν με απογοήτευσε ποτέ και θα τη βρω τη λύση. Όταν τη βρω, θα στην πω εδώ.

ΥΓ: Έτσι και δεν έρθει το ρεύμα μέχρι αύριο, θα ξεσπάσω πάνω τους.

Η υγρή ζεστασιά του τώρα

Μπήκες στη ζωή μου ξαφνικά, εκεί που δεν το περίμενα. Δεν θα πω πως στον ουρανό σε έψαχνα και στη γη σε βρήκα, γιατί δεν σε έψαχνα καλή μου. Οι μοίρες μας ένωσαν στο πλεκτό τους, μετάξι και κουρέλι γίνανε ένα και μοιράστηκε το μετάξι λίγη από την ομορφιά του.

Έτσι και προχτές, την πρώτη μας φορά, η ομορφιά σου με γέμισε, η ζεστασιά σου με αγκάλιασε και η απαλότητά σου με μεταμόρφωσε.

Είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να μεταμορφώσεις κάποιον και να απομακρύνεις όλη τη βρωμιά του. Όταν με αγγίζεις αγαπημένη μου νιώθω πως το κρύο του πριν και του μετά δεν έχουν σημασία: μόνο η υγρή ζεστασιά του τώρα μετράει.

Χτες το βράδυ ενώ σε περίμενα να ετοιμαστείς, σε κοιτούσα και σκεφτόμουν. Έβλεπα τα καυτά σου υγρά να μαζεύονται και ένιωθα το δέρμα μου να αποζητά τη γεύση τους. Καθόσουν εκεί σχεδόν ακίνητη, κι'όμως τόσο γεμάτη υποσχέσεις για όταν γίνουμε και πάλι ένα. Δεν άντεχα την αναμονή, αγαπημένη μου, και δεν σου κρύβω ότι παρ'ολίγον να αφήσω τις ορμές μου να με κυριεύσουν και να ενωθούμε εκεί επι τόπου.

Σε ένιωθα να με περιβάλλεις ακόμα και αργότερα, αφού αποχωριστήκαμε και πήρε ο καθένας το δρόμο του. Απόψε δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αντέξω το μαρτύριο. Είναι μαρτύριο να σε έχω για τόσο λίγο. Είναι μαρτύριο η ένωσή μας να περιτριγυρίζεται από σκοτάδι και κρύο, αντί να τα κατανικά η ζεστασιά της. Είναι μαρτύριο να μην έχω ρεύμα και ζεστό νερό από το Σάββατο, γαμώ το φελέκι μου, και να πλένομαι κάθε βράδυ με σένα, αγαπημένη μου, που σε γεμίζω από το εργαστήριο και σε χρησιμοποιώ στο σπίτι υπο το φως των κεριών.

Οσο μαρτυρικός είναι ο αποχωρισμός μας, ωστόσο, τόσο απολαυστική είναι η ένωσή μας, αγαπημένη μου... νταμιτζάνα.

Η Αγαπημένη μου

ΥΓ: Το ότι θα ερχόμουν στην Αμερική και θα έφτανα να πλένω τον κώλο μου με τον κουβά, ε όχι αυτό δεν το περίμενα.