Εμείς τα ζώα, πού θα πάμε?

Μου αρέσουν τα έξυπνα σχόλια, μου αρέσουν τα εύστοχα σχόλια, αλλά πάνω απ'όλα μου αρέσουν τα εύστοχα ΚΑΙ έξυπνα σχόλια:

Να ψηθείς ...και να παραψηθείς θα σου έλεγα...κάτσε να γίνεις παξιμάδι... δεν σκουληκιάζει....κρατάει καιρό πολύ ...(διαχρονική αξία) χορταίνει στα δύσκολα...το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί....είναι να γίνει παπάρα....

ΜΙΑ, ελπίζω την ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ να μην στην παραέψησα και σπάσεις κανα δόντι. Άμα βρεις τα δύσκολα, ξέρεις εσύ, παπάρα. Δεν παρεξηγεί ο Αμερικλάνος.

Μισό λεπτό να βάλω να ακούω Μπετόβεν όσο γράφω. Ο Βαγγέλας θα νιώσει ένα ρίγος όταν το διαβάσει αυτό, το ξέρω. Να, πάρε και την πλειλίστ στο γουτούμπ να δεις με τι γαμάτη υπόκρουση θα σου γράψω απόψε τις εξυπνάδες μου.

Πού ήταν που είχαμε ακούσει το "σταματήστε τη Γη να κατέβω!"? Θύμησέ μου ΜΙΑ, έλα μάνα μου. Σε καμια επιθεώρηση θα ήταν. Τεσπα. Όπου κι'αν ήταν... αυτό. Αυτό ακριβώς νιώθω. Με έχουν πιάσει τα υπαρξιακά μου αυτό τον καιρό. Όχι δεν αναρωτιέμαι "γιατί είμαι εδώ", ξέρω γιατί είμαι εδώ. Γιατί μόνο εδώ έχει οξυγόνο να αναπνέω, νερό να πίνω, γουρούνια να τρώω και ανθρώπους να σιχτιρίζω. Που αλλού θα ήμουν?

Όχι, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας (πρόσεξε το πρώτο πληθυντικό, ε) είναι ότι δεν μας αξίζει να είμαστε εδώ. Δεν μας αξίζει παιδί μου, πάει και τελείωσε!

Την Πέμπτη ήταν των Ευχαριστιών. Μη χέσω τώρα (έφαγα και λάχανο με κινέζικα μανιτάρια). Ήμουν καλεσμένος σε δύο σπίτια, ένα για μεσημεριανό ένα για βραδυνό. Το μεσημέρι ήταν να φάμε στη μία (όχι σπίτι σου ρε ΜΙΑ, την ώρα εννοώ), πήγα μία παρα τέταρτο με ένα πιάτο στριφτή κολοκυθόπιτα. Μέχρι τις 3 μαγειρεύαμε, 3-4 φάγαμε και ακούγαμε την οικοδέσποινα να εκθειάζει τις μαγειρικές της ικανότητες, 4-6 πλέναμε πιάτα (οι Κινέζοι, εγώ έπαιζα με ένα παιδάκι) και βάζαμε ό,τι περίσσεψε σε τάπερ και στην κατάψηξη να έχει να τρώει η οικοδέσποινα δέκα μέρες. Την κολοκυθόπιτά μου μόνο δύο Ινδοί τη δοκίμασαν, την παίνεψαν, αλλά η οικοδέσποινα ούτε να τη χέσει.

Έπειτα έφυγα και πήγα στο άλλο σπίτι με άδεια χέρια (γιατί τη δεύτερη κολοκυθόπιτα την έκαψα το ζώον), φάγαμε παίξαμε με τα παιδιά, είδαμε ταινία, η οικοδέσποινα φυσικά και τα είχε όλα έτοιμα και φυσικά και δεν μας ζήτησε να πλύνουμε πιάτα (όχι ότι θα έπλενα, λέμε τώρα) και στο τέλος όταν έφυγα μου γέμισε μια τσάντα με τάπερ απ'όλα όπως κάνει κάθε Σάββατο άλλωστε γιατί είμαι φοιτητής.

Κατάλαβες ΜΙΑ?? Στο ένα σπίτι πήγα με γεμάτα χέρια, μαγείρεψα, έφαγα χορτοφαγική μανιταρόσούπα και ψητά λαχανικά, μου ζητήθηκε να πλύνω πιάτα και έφυγα με άδεια χέρια. Στο δεύτερο σπίτι πήγα με άδεια χέρια, έφαγα, ήπια (όχι αλκοόλ!), πέρασα καλά και έφυγα με γεμάτα χέρια. Και την μία καλή κολοκυθόπιτα την πήγα στης αχάριστης, αντί στους άλλους! Λες και δεν το ήξερα ότι θα την έφτυνε.

Κανένας από όλους αυτούς δεν είναι κακό άτομο. Μερικοί είναι και καλά άτομα θα'λεγα. Αλλά, τι να το κάνεις? Αν δεν κάνεις καλό, τι κάνεις? Κοιτάς την μπάκα σου? ΟΚ, δεν μαχαιρώνω κανέναν πισώπλατα άρα δεν είμαι "κακός", αλλά είμαι "καλός"? Μάλλον είμαι αδιάφορος. Σαν τα ζωάκια! Αυτό δεν είναι αρκετό. Αν είσαι εδώ μόνο για την πάρτη σου και για την πάρτη των δικών σου, τότε να μην είσαι εδώ καθόλου. Γιατί τότε δεν διαφέρεις σε τίποτα από τα ζώα που το μόνο που έχουν είναι ένστικτο επιβίωσης.

Δεν το αξίζουμε μανίτσα μου σου λέω, δεν το αξίζουμε να είμαστε εδώ. Τα χέρια μας είναι για να δίνουν, όχι μόνο να παίρνουν. Βαρέθηκα να περνάω τις μέρες μου με άτομα που οι μόνες τους σκέψεις είναι για τον εαυτό τους. Μπορεί να μην κάνουν κακές σκέψεις για άλλους, αλλά δεν κάνουν και καλές. Δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Τους είπα ότι κάνω μαθήματα διαλογισμού σε φοιτητές και υπέθεσαν ότι πληρώνομαι. Όταν ξεκαθάρισα ότι όχι, το κάνω εθελοντικά, δεν το χωρούσε ο νους τους. Αυτό, λένε, δεν με βοηθάει επαγγελματικά, δεν με βοηθάει οικονομικά, δεν με βοηθάει στα μαθήματα, άρα γιατί το κάνω? Τι τους λες τώρα.

Την Παρασκευή, μετά την μέρα των Ευχαριστιών είναι μεγάλες εκπτώσεις. Black Friday. Διότι, τι καλύτερος τρόπος υπάρχει να εκφράσεις την ευγνωμοσύνη σου για όλα όσα έχεις, από το να πας να πάρεις κι'άλλα!!! Μα είναι μετά να μην εκνευρίζομαι. Πήγαν τα βλαμένα από τις ΔΥΟ ΤΟ ΠΡΩΙ στα μαγαζιά για να προλάβουν να πάρουν play station 3 150 δολάρια φτηνότερο. Ο Κινέζος που ακούει ΣΑΚΙΡΑ και ΛΕΪΝΤΙ ΓΚΑΓΚΑ μου θέλει και PS3!!

Καμάρωσε πολιτισμό.

Προσπάθησα να σκεφτώ όπως αυτοί, να δω τι χρειάζομαι και να αγοράσω ό,τι είναι ελκυστικό και "καλή ευκαιρία". Αλλά δεν το έκανα γιατί το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα παλτό και προτιμώ να πάω μια μέρα ΧΩΡΙΣ εκπτώσεις και ΧΩΡΙΣ εκατοντάδες τρελαμένους Αμερικάνους να τρέχουν πάνω κάτω και να αρπάζουν τα πάντα. Στην τελική θα αγόραζα κάτι το πολύ 100 δολάρια φτηνότερο αλλά κατα 99% δεν θα ήταν αυτό που θέλω και εδώ που τα λέμε η αξιοπρέπειά μου κοστίζει τουλάχιστον 300.

Είμαστε ζώα σου λέω. Ποιος είναι ο σκοπός μας? Να ψωνίζουμε? Να πηγαίνουμε για καφέ και να δείχνουμε το νέο κασκόλ? Να πηγαίνουμε στα κλαμπ και να παρακαλάμε να βγει η φωτογραφία μας στη σελίδα τους στο facebook? Να καλούμε κόσμο για τραπέζι και αντί να κοιταμε να τους ευχαριστήσουμε, να κοιτάμε να ΜΑΣ ευχαριστήσουν? Να καίμε την μία κολοκυθόπιτα και να παίρνουμε την άλλη σε αυτούς που δεν το αξίζουν για να μην μας σχολιάσουν?

Οι κακοί θα πάνε στην Κόλαση. Οι καλοί θα πάνε στον Παράδεισο. Εμείς τα ζώα πού θα πάμε?