Το ψωμί και το σκουλήκι

Α ρε κουμπάρα πως του πιανς του κλίμ!

την Εντροπία σου μέσα και συ πρωί πρωί!!!

ElenaG, την ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ σου μέσα κι'εσύ βραδιάτικο!!! Αυτό το βλάχικο δεν ξέρω πως μου βγήκε, αλλά αφού μου βγήκε το κρατάω έξω. Η βλαχιά δεν είναι ντροπή, ντροπή είναι να το κρύβεις.

Έφτιαξα πριν μερικές βδομάδες ψωμί. Εκεί που κοπανούσα το ζυμάρι πάνω στο τραπέζι (ας το πούμε ζύμωμα) ένιωσα μια λύπη αλλά και μια χαρά ταυτόχρονα για τα δεινά που τραβάει. Αν ήμουν τριτοδεσμίτης θα το έλεγα χαρμολύπη χωρίς να χρειαστεί να το ψάξω στο γκουγκλ!

Το πατούσα το έρμο το ζυμάρι χωρίς έλεος. Πρώτα το αλεύρι το μούσκεψα το έκανα μπουγέλο, το μπωλ μπουρδέλο, και μετά λες και δεν του έφτανε αυτό, το άρχισα στις γρήγορες. Έφαγε πολύ ξύλο. Αλλά έλεγα, έλα μωρέ δεν πειράζει, πρέπει να παιδευτείς για να εξελιχθείς. Πως θα γίνει το αλεύρι ψωμί, έτσι με τη μία? Δεν είμαι ο Χάρι Πότερ μάνα μου (αν και ούτε αυτός ο άχρηστος ξέρει να το κάνει· η Ερμιόνη τα ξέρει αυτά τα κόλπα).

Έτσι κι'εγώ Έλενα. Ξεκίνησα αλεύρι άσπρο αμόλυντο, με βγάλανε από τη σακούλα(χώρα) μου, μου ρίξανε μαγιά(Κινέζους) για να φουσκώσω(από τα νεύρα μου), μου ρίξανε και μπόλικο νερό(σοκ) και με αρχίσανε στο ζύμωμα(όλες οι μαλακίες που κάνω). Αλλά δεν πειράζει βρε συ, όλα για καλό είναι! Πως θα γίνω ένα ωραίο ξεροψημένο καρβέλι? Αφού σαν αλεύρι δεν με ικανοποιούσα, κάτι έπρεπε να γίνει.

Τώρα μπορεί να είμαι ένα ελαστικό και γλιτζιάρικο ζυμάρι, αλλά μόλις με ψήσουν(αποφοίτηση) και μου ρίξουν και σησάμι(το χαρτί), θα είμαι ένα καρβέλι και γαμώ. Όλοι θα με θέλουν. Το αλεύρι τι να το κάνουν, τρώγεται μωρέ το αλεύρι?

Το αλεύρι δεν τρώγεται... αν παραμείνει αλεύρι δεν έχει λόγο ύπαρξης. Το ψωμί τρώγεται, έχει λόγο ύπαρξης αλλά... αυτό. Τρώγεται. Κάποιος θα το φάει.

Διάβαζε παιδάκι μου για το καλό σου. Μάθε μια τέχνη για την οικογένειά σου. Κάνε το σκατό σου παξιμάδι σήμερα για να το φας με τον καφέ αύριο. Υποτίθεται μας ζυμώνουν για να μπορέσουμε να γίνουμε κάτι στη ζωή μας, γιατί αλεύρι σκέτο δεν είναι αρκετό. Υποτίθεται όλα τα κάνουμε για εμάς. Αλλά το ψωμί, για τον εαυτό του ψήνεται? Όχι! Για το στομάχι μας ψήνεται! Με ζυμώνουν για να με φάνε!!!

Νωρίς το κατάλαβες Αμερικλάνε. Α σιχτίρ.

Δεν θέλω να γίνω καρβέλι! Θέλω να παραμείνω αλεύρι, να με αφήσουν στην ησυχία μου μέσα στη σακούλα μου, ούτε πάρε ούτε δώσε. Αλλά ούτε αυτό είναι εφικτό, γιατί το ψωμί αλεύρι δεν γίνεται που να χτυπιέσαι. Άσε που η σακούλα μας γέμισε σκουλήκια(ξέρεις ποιοι) και τρώνε το αλεύρι. Ακόμα και τη σακούλα(αξίες) που μας κρατάει θα φάνε. Μόνο τις πέτρες θα αφήσουν, αλλά χέστες τις πέτρες.

Οι πέτρες δεν αλλάζουν. Μπορείς να τις σπάσεις, να τις αναμίξεις, να τις χρησιμοποιήσεις σε κτήρια, αλλά πέτρες θα παραμείνουν. Τις χρησιμοποιούμε, χαίρονται γιατί κρατάνε πιο πολύ αλλά τι κάνουν? Κάθονται και μας κοιτάνε να ζούμε μέσα στα κτήρια. Καλύτερα αλεύρι, τουλάχιστον έχουμε προοπτικές εξέλιξης - κι'ας μας τρώνε τα σκουλήκια. Και το καρβέλι ακόμα καλύτερο. Ζεις πιο λίγο μέχρι να σε φάνε αλλά κάτι κατάφερες ρε παιδί μου τουλάχιστον. Δεν έκατσες εκεί σαν το χάπατο το αλεύρι να κοιτάς τα σκουλήκια να σε τρώνε.

Άσε που, λέω εγώ τώρα, όταν σε ζυμώνουν δεν είναι δύσκολο να ρίξεις και λίγο ποντικοφάρμακο μαζί με τη μαγιά. Αρκεί να μην κάτσεις σαν τον μαλάκα και σε φάνε τα σκουλήκια. Φρόντισε να σε φάνε αυτοί που πρέπει. Και καλή τους όρεξη!