Τα Νούμερα. Κεφάλαιο πρώτο.

H ώρα ήταν περασμένη. Φώτα τριγύρω δεν υπήρχαν. Η μόνη πηγή φωτός ήταν το σχεδόν άδειο φεγγάρι, ας πούμε κάπου 28% γεμάτο. Δύο φιγούρες περπατούσαν σκυφτές μέσα στο σκοτάδι, και αν δεν ήξεραν το μέρος σαν την παλάμη του χεριού τους θα είχαν σαβουριαστεί από το πρώτο βήμα.
"Πόσους?" ρώτησε η Νεφέλω.
"Σιωπή ανόητη, τρελάθηκες? Το ξέρεις ότι απαγορεύεται να μιλάμε για τα νούμερα" απάντησε ο Περσέας.
"'Ελα βρε, μεταξύ μας είμαστε" επέμεινε η Νεφέλω
"Σταμάτα τώρα πριν είναι αργά. Θα μας ακούσει".
"Ε μη μου πεις ότι πιστεύεις τις ιστορίες κι'εσύ, θα τρελαθώ. Ρε ούτε εγώ δεν τις πιστεύω αυτές τις γελοιότητες, και είμαι φυσική ξανθιά που τα βάφει κι'όλας!" Μα καλά, τι τους μαθαίνουν στα σχολεία αυτόν τον αιώνα?
"Φύλαγε τα ρούχα σου για να'χεις τα μισά, εμένα αυτό μου έμαθε η γιαγιά μου. Για όλα τον έχω ικανό." Ο Περσέας το ήξερε ότι δεν έχει νόημα να προσπαθήσει να μεταπείσει μια ξανθιά και ειδικά τη συγκεκριμένη ξανθιά. Συνέχισε την περιπολία του με τη Νεφέλω αμίλητος.

Εν τω μεταξύ, μερικά χιλιόμετρα παραπέρα, μέσα στο κτήριο του μεγαλύτερου ραδιοφωνικού σταθμού της χώρας, το ΧΩΜΑradio, 37 υπάλληλοι έτρεχαν αλαφιασμένοι να προλάβουν όλες τις προετοιμασίες της μεγάλης πρεμιέρας. Δίσκοι πετούσαν εδώ εκεί, τραγούδια ακούγονταν από κάθε γωνιά, οι εξέκιουτιβς γκαρίζανε στα τηλέφωνα για να κλείσουν τους λαμπερούς καλεσμένους, και κάτω από μία σκάλα δύο υπάλληλοι κουτούλησαν και έγιναν ένα με το πάτωμα μαζί με τους δίσκους που κουβαλούσαν.
"Πρόσεξε που πας ρε στραβάδι, γαμ@ το $((&# που σε )&(^#% παλιο#*&%(" Το στρες της ημέρας είχε αρχίσει να επηρεάζει την ηρεμία του Γκόλντεν και μοίραζε μπινελίκια με την παραμικρή αφορμή.
"Αχ με συγχωρείτε, χίλια συγγνώμη, είναι η πρώτη μου μέρα στη δουλειά και δεν ξέρω τα κατατόπια!" Η Μάρω είχε γίνει κόκκινη σαν καλοβρασμένο παντζάρι ενώ προσπαθούσε να μαζέψει τους δίσκους που πέσανε παντού.
Δεν πρόλαβαν να ανταλλάξουν άλλη κουβέντα γιατί εκείνη τη στιγμή, ενώ ήταν και οι δύο στα πατώματα λουσμένοι σε δίσκους, ακούστηκε μια γαϊδουροφωνάρα
"Γκόλντεεεεν!!! Που είσαι ρε ζώον!!"
"Αμάν! Μάλιστα κυρία διευθύντρια, αμέσως, έρχομαι!"
"Τσακίσου στο γραφείο μου τώρα!"
Ο Γκόλντεν έτρεξε σαν την τρελή στο γραφείο της διευθύντριας του σταθμού χωρίς να ρίξει δεύτερη ματιά στη Μάρω, γεγονός ευτυχές μιας και τα είχε κάνει πάνω της από την τρομάρα.

Μέσα στο γραφείο, ο Γκόλντεν προσπαθούσε να ηρεμήσει την διευθύντρια. Ο δικός του θυμός εξαφανίστηκε μόλις την άκουσε να τον φωνάζει.
"Κούλα μου, να σου εξηγήσω!"
"Τι να μου εξηγήσεις ρε! Που σε βρήκα χαμέ να κυλλιέσαι με την καινούρια κάτω από τη σκάλα??" Η Κούλα τα είχε πάρει κρανίο. Έβγαλε το κόκκινο μαντίλι που φορούσε πάντα γύρω από τα βαμμένα κίτρινα μαλλιά της και το έβαλε μέσα στην μπλε ελεκτρίκ τσάντα της.
"Δεν είναι αυτό που νομίζεις, έπεσα πάνω της και..."
"Α ώστε το παραδέχεσαι, της την έπεσες! Φύγε από μπροστά μου μη σε βλέπω, σκουλήκι!"
"Μα βρε Κούλα!"
"Είπα φύγε! Ή μάλλον όχι, δώσε μου τη λίστα των τραγουδιών να την εγκρίνω πρώτα. Τέτοιοι άχρηστοι που είστε εδώ μέσα δεν είναι να σας έχω εμπιστοσύνη."
"Ναι αμέσως, μισόοοο, εεεεδώ είμαστε. Ορίστε όλη η λίστα μαζί με τις ρεζέρβες και τις διαφημίσεις" Ο Γκόλντεν ανακουφίστηκε που άλλαξε η κουβέντα. Αυτός ο παραλογισμός της κουνιάδας του ώρες ώρες τον οδηγεί στην τρέλα. Λες κει υπάρχει ποτέ περίπτωση να απατήσει τη λατρεμένη του γυναικούλα, το γυναικάκι του. Ο έρωτάς τους δε χρειάζεται καμία Κούλα δερβέναγα.
"Αυτός ο διάολος πότε έρχεται? Έμαθα ότι έχει βάλει δικούς του σε ζευγάρια να περιπολούν έξω στα σκοτάδια μην τυχόν και του την έχει κανένας στημένη"
"Σε μισή ώρα θα είναι εδώ. Του ετοίμασα το λάουντζ για την υποδοχή, με όλα τα εδέσματα που ζήτησε ο μάνατζέρ του."
"Φέτα πήρες από την καλή ή θα μας τη φέρει καπέλο πάλι? Μόνο Δωδώνη τρώει. Κοίτα μην έκανες καμιά μαλακία και βρωμάω φετίλα πάλι για μια βδομάδα θα σε σκίσω"
"Και φέτα Δωδώνη, και πιτόγυρα -αν και δεν το παραδέχεται ότι του αρέσουν- και αρνί καπαμά, και μουσακά, και το τελευταίο σιντί των Μαζού, όλα είναι όπως τα θέλει."
"Άντε να έρθει να τελειώνουμε. Δεν τον αντέχω ούτε λεπτό τον Αμερικλάνο".
"Ναι καλά, στους διαδρόμους άλλα ακούγονται" ψιθύρισε ο Γκόλντεν
"Τι ψιθυρίζεις εκεί ρε μουλωχτό σπληνάντερο?"
"Τίποτα Κούλα μου, τίποτα."

Η Κούλα και ο Γκόλντεν δεν ήταν οι μόνοι που αναμένανε την άφιξη του Αμερικλάνου όμως. Πάνω, ψηλά, στην κορυφή του κτηρίου που στεγαζόταν το ΧΩΜΑradio, δύο τύποι ντυμένοι στα μαύρα περίμεναν και αυτοί υπομονετικά. Όλα ήταν έτοιμα και αν το σχέδιό τους δούλευε, σύντομα ο πλανήτης Γη θα είχε έναν Αμερικλάνο λιγότερο κατσικωμένο πάνω του. Όχι ότι τους ένοιαζε, ούτε που τον ξέραν τον τύπο. Τη δουλειά τους κάνανε, όπως του το παρήγγειλε η πελάτισσα.
"Μωρή ξεπάγιασα εδώ πάνω, κασάτο μου'γινε"
"Σκάσε Φούλη"
"Τη βαλίτσα με τα μετρητά την έλεγξες μην τυχόν και μας δούλεψε αυτή η τύπσσα? Δεν μου φάνηκε σόι"
"Ναι, μην ανησυχείς. Σ'αυτά έχουν τσίπα οι Κινέζοι"
"Τα εισητήρια για τις Μπαχάμες τα έχεις?"
"Ναι λέμε. Μόλις τελειώσουμε με αυτή την τελευταία αποστολή, την κάνουμε για Μπαχάμες. Τώρα βγάλε σκασμό και περίμενε το σήμα" Η Ζουζού δεν έβλεπε την ώρα να τα παρατήσει όλα και να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της.
Η Φούλη, ωστόσο, δεν μπορούσε να ησυχάσει. Κάτι την ενοχλούσε, κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτή την υπόθεση. Κάτι είχε στο βλέμα της αυτή η Κινέζα όταν τους ζήτησε να βγάλουν από τη μέση τον Αμερικλάνο. Kάτι... σκοτεινό.